Dwudziestego marca diaspora wybierała emigracyjny parlament i sikjonga, „politycznego przywódcę” Centralnej Administracji Tybetańskiej w Indiach.
Czterdziestopięcioosobowe Zgromadzenie Narodowe – w którym zasiada po dziesięciu przedstawicieli każdej z trzech tradycyjnych dzielnic Tybetu, po dwóch reprezentantów czterech głównych szkół buddyjskich i bonu oraz dwóch uchodźców z Europy i po jednym z USA, Kanady i Australii – i szefa gabinetu wybierano na pięcioletnie kadencje po raz pierwszy od złożenia przez Dalajlamę ostatnich prerogatyw politycznych w 2011 roku.
O stanowisko sikjonga ubiega się sprawujący je obecnie Lobsang Senge (który w pierwszej turze wygrał we wszystkich okręgach poza Dharamsalą – „stolicą” i siedzibą władz diaspory) i Penpa Cering, obecny przewodniczący Zgromadzenia Narodowego. Obaj są rzecznikami „dialogu” i „drogi środka”, zakładającej nie niepodległość, a autonomię Tybetu w Chińskiej Republice Ludowej, której przywódcy nie podjęli żadnych rozmów z wybranymi przedstawicielami społeczności emigracyjnej po przejściu Dalajlamy na „polityczną emeryturę”.
