Władze wprowadziły członków Komunistycznej Partii Chin do „komitetów zarządzania” w Instytucie Studiów Buddyjskich Larung Gar – w Sertharze (chiń. Seda), w prefekturze Kardze (chiń. Ganzi) prowincji Sichuan – któremu przed rokiem narzucono limit liczby duchownych. Tysiące „nadliczbowych” mnichów i mniszek wydalono, burząc ich domy.
W teorii wybieralne „komitety demokratycznego zarządzania” (tyb. ujon lhan khang, od chińskiego hui yuan) narzucono klasztorom buddyjskim w 1962 roku w ramach represji po stłumieniu powstania z 1959 roku. Organy te miały określać procedury naboru nowicjuszy, zasady dyscypliny, programy nauczania itd. Po kilkunastoletniej „odwilży” po zakończeniu rewolucji kulturalnej (w czasie której całkowicie zakazano praktykowania religii), w 1994 roku władze centralne wróciły do polityki twardej ręki, żądając wprowadzenia ścisłej kontroli nad doborem „patriotycznych” kandydatów.
W styczniu 2012 roku Chen Quanguo, sekretarz partii Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (TRA), ogłosił „Pełny mechanizm długoterminowego zarządzania tybetańskimi klasztorami buddyjskimi”, który zakładał „stacjonowanie” urzędników państwowych lub funkcjonariuszy partii w niemal wszystkich świątyniach, odbierając – w imię „walki z separatyzmem” i „zakłócaniem społecznego porządku” – resztki nominalnej kontroli duchownym.
„Komitetom zarządzania” – formalnie „rządowym jednostkom pracy w klasztorach” (chiń. zhusi danwei albo gongzuozu) – podporządkowano złożone z mnichów i mniszek „komitety demokratycznego zarządzania”, które odtąd miały odpowiadać głównie za odprawiania rytuałów religijnych. Władze nazwały to „połączeniem kierowania administracyjnego z samorządem”.
W listopadzie 2011 roku – w imię budowania „trwałej stabilności politycznej” i „harmonijnych klasztorów” – zaczęto ustanawiać „komitety zarządzania” w 1787 instytucjach monastycznych w TRA. Na ziemiach tybetańskich, które przyłączono do prowincji Chiń właściwych, początkowo zrezygnowano z budowania nowych struktur, wprowadzając aparatczyków bezpośrednio do świątynnych komitetów demokratycznego zarządzania. Organy „rządowe” zaczęto narzucać tam w 2014 roku.
Władze prefektury Kardze 20 sierpnia ogłosiły mianowanie sześciu osób – samych Tybetańczyków – które będą kierować Buddyjską Akademią Pięciu Nauk oraz kompleksem klasztornym Larung Gar.
Na czele Akademii stanął Dakpa, zastępca dyrektora Biura Bezpieczeństwa Publicznego prefektury Kardze; dyrektorem klasztoru mianowano Sonama Czophela, wiceprzewodniczącego struktur partii w okręgu Serthar. Akademia, mająca status instytucji edukacyjnej, otrzymała też własną komórkę partyjną, którą kierują ci sami aparatczycy.
Według tybetańskich źródeł w kompleksie budowane są obecnie hotele oraz wytyczane aleje i schody dla zwiedzających. Władze najwyraźniej uznały, że najlepszym rozwiązaniem „problemu” Larung Garu nie będą, jak wcześniej, druty i blokady, tylko tłumy chińskich turystów.
