Buddo we własnej osobie, drogocenny Guru z Oddijany,
Skieruj wzrok na udręczonych epoką upadku.
Kjema! Ślubowawszy nigdy nie opuścić ludu Tybetu,
Jak możesz łamać słowo i odwracać się do nas plecami?
Jeśli nasza karma jest tak ciężka, że nie ochroni nas Twe współczucie,
Gdzie się podziała Twoja mądrość, miłość i siła?
Nie ma dla nas innego schronienia i nadziei,
Całym sercem błagamy więc, pokaż bezmiar swej mocy
I chroń nas w nieszczęściu,
Gdy błądząc, przekreślamy własną zasługę.
Niech błogosławieństwo Twej mądrości przeniknie nasze serca,
I obudzi uśpione dobre skłonności,
Zażegnując niebezpieczeństwa, czyhające na ten świat i jego mieszkańców,
Oraz darząc szczęściem i pomyślnością wszystkiemu i wszędzie.
Om ah hung bendza guru pema siddhi hung
Czung Ngałang Ciekji Drakpa z Mindrolingu, czwartego dnia szóstego miesiąca roku wody i wołu (1973) w Lhasie.
Minling Czung Rinpocze (1908–1980) był regentem i nauczycielem głowy klasztoru Minling, jednego z najważniejszych ośrodków njingmapy. „Błaganie” – z niezwykłą w buddyjskich modlitwach „pretensją” do Padmasambhawy, uważanego przez Tybetańczyków za drugiego Buddę i ojca ich tradycji duchowej – napisał w czasie rewolucji kulturalnej, podczas której można było skończyć na „wiecu walki” za najmniejszy przejaw religijności.
