Wu Yingjie, przewodniczący struktur Komunistycznej Partii Chin w Tybetańskim Regionie Autonomicznym, wezwał do „intensywniejszej sinizacji religii” i bardziej zdecydowanego zwalczania „separatyzmu”.
Świętując 70. rocznicę przejęcia kontroli nad Tybetem (czyli narzucenia Tybetańczykom tzw. Siedemnastopunktowej ugody 23 maja 1951 roku), Wu oświadczył, iż partia „musi promować ideę, że buddyzm tybetański był zawsze częścią kultury chińskiej”.
Dzień wcześniej Pekin opublikował kolejną białą księgę, w której twierdzi, że Tybet stanowił część Chin od „najdawniejszych czasów”, czyli co najmniej od VII wieku. W tym czasie powstało zjednoczone królestwo tybetańskie, którego władca sto lat później zdobył stolicę Chin, osadził na tronie marionetkowego cesarza i wymusił płacenie sobie dorocznego trybutu. Wedle autorów białej księgi „przyczyniło się to znacząco do eksploracji południowo-zachodnich granic Chin”, a „idea niepodległości Tybetu” jest „wyłącznie produktem imperialistycznej agresji” w XIX wieku.
Wu Yingjie powtórzył te słowa, zapowiadając „zdławienie separatyzmu w zarodku” i stanowczą rozprawę z wszelkimi formami „infiltracji”. Media cytują chińskich akademików, wedle których partia „nie poświęcała dotąd wystarczającej uwagi sinizowaniu religii i zmienianiu historycznej narracji Tybetu”. „Wzmocnienie rządów w Tybecie” wymaga zmiany języka i „wpisania dziejów mniejszości w historyczną narrację nowych Chin”.
To kolejna zmiana „polityki historycznej” Pekinu, który latami oficjalnie utrzymywał, że Tybet stał się częścią Chin w XVII lub XVIII wieku, pod rządami – mandżurskiej – dynastii Qing. Narrację zmieniono w 2015 roku, przesuwając cezurę do XIII wieku i rządów innych okupantów, Mongołów (których chanów połączyła z tybetańskimi lamami więź „kapłan-opiekun” na kilkadziesiąt lat przed podbiciem Chin).
Według profesora Ge Jianxionga, jednego z najwybitniejszych chińskich historyków i autora wielu podręczników szkolnych, „twierdzenie, że Tybet był zawsze częścią Chin, jest kpiną z historii”.
