dumo narodu, chwało przodków
gdy podnosisz się w falach
radują się serca łabędzi
niebieskie jezioro
gdy twe brzegi skuwa lód
smucą się łabędzie serca
niebieskie jezioro
radości kraju przodków, narodu nadziejo
gdy zastygasz w lodowej tafli
złotookie ryby kryją się w głębinie
niebieskie jezioro
gdy twe brzegi poczynają tajać
śpiewają serca białych owiec
niebieskie jezioro, tyś świadkiem historii
niebieskie jezioro, tyś pociechą dzisiaj
niebieskie jezioro, tyś nadzieją jutra
niebieskie jezioro
tyś dzisiejszym szczęściem
tyś nadzieją przyszłości
tyś źródłem każdego życia
tyś chlubą narodu
„Jezioro Niebieskie” – Co Ngyn, po mongolsku Kuku-nor (po chińsku Qinghai) – śpiewane przez niezliczonych wykonawców, stało się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku nieformalnym hymnem Tybetańczyków, zakazanym nawet przez cenzurę (1989–92) za „nacjonalistyczną wymowę”.
Słowa napisał Dhondup Gjal, uważany za ojca tybetańskiej literatury współczesnej, muzykę skomponował Czopathar; tu w interpretacji Kungi, jednego z najpopularniejszych wykonawców tybetańskiego popu.
