Najważniejsze źródło szczęścia stanowią dobroć i życzliwość wobec innych. Wszyscy jesteśmy takimi samymi ludźmi. Tak samo przychodzimy na świat, umieramy i pragniemy szczęścia.
Kluczem do szczęścia jest spokój umysłu, który można zdobyć tylko w jeden sposób: pielęgnując go w sobie. Choć propagują różne doktryny filozoficzne, wszystkie tradycje religijne niosą podobne przesłanie miłości i dobroci, stanowiących fundament wewnętrznego spokoju.
Zdarza mi się żałować, że nie przypominamy bardziej dzieci z ich naturalną otwartością i akceptacją inności. Z czasem zapominamy o rozwijaniu przyrodzonego potencjału i podstawowych ludzkich wartościach. Skupiamy się na błahych różnicach, dzieląc na „swoich” i „obcych”. Mogłaby to zmienić edukacja. Musimy umieć dostrzegać szkodliwość emocji takich jak złość, strach i pożądliwość, które odbierają nam spokój, oraz rozumieć przymioty współczucia, będącego faktycznym źródłem szczęścia.
Często słyszę pytanie o cel życia. Uważam, że jest nim bycie szczęśliwym. Nie mamy gwarancji, że tak będzie, ale żywimy taką nadzieję i czerpiemy z niej siły. Często nie rozumiemy różnicy między świadomością zmysłową a mentalną. Ostatecznym źródłem szczęścia jest poczucie radości, a nie mnogość dóbr materialnych. Związane z nimi zmysłowe przyjemności z reguły są krótkotrwałe i nie chronią przed strachem ani niepokojem, podczas gdy radość wewnętrzna podsyca się sama.
Współczesna nauka dzieli przekonanie, że z natury jesteśmy życzliwi, ponieważ tak zaczyna się życie. Bez matczynej miłości i troski po prostu by nas nie było. Całkowicie uzależnieni od innych, naturalnie czujemy się im bliscy. Jesteśmy wrażliwi. Żaden kwiat nie odwzajemni mojego uśmiechu, podczas gdy pozytywnie reagują nie tylko ludzie, ale też zwierzęta.
Współczesny świat jest skupiony na rozwoju materialnym, tymczasem tradycje indyjskie każą patrzeć wewnątrz i tam szukać szczęścia. Osiągnięcie go wymaga przeobrażenia umysłu. To fundament wiekowej tradycji ahimsy, niewyrządzania krzywdy, oraz karuny, życzenia innymi wolności od cierpienia.
Współczucie – aktywna troska o bliźnich – to nie tylko aspekt religii, ale też integralna część życia każdego człowieka: źródło pewności siebie i siły wewnętrznej, otwartości i szczerości w działaniu. Szczęśliwi ludzie tworzą szczęśliwe rodziny, a te – szczęśliwe społeczeństwa i narody. Pracując nad sobą, możemy zmienić swoje życie i uczynić to stulecie epoką współczucia.
Musimy zawsze pamiętać o jedności rodzaju ludzkiego – wspólnym nam wszystkim pragnieniu szczęścia oraz równym prawie do niego. Z pewnością nie obejdzie się bez problemów, nie wolno przecież tracić nadziei. Nie dajmy się sprowadzić z drogi, bądźmy cierpliwi, nie wyglądając błyskawicznych rezultatów.
O ile zgadzacie się z tym, co tu piszę, pamiętajcie o tym na co dzień. Jeżeli życzycie innym szczęścia – pielęgnujcie współczucie; jeśli chcecie szczęścia dla siebie – pielęgnujcie współczucie.
30 września 2021
Za India Today
