International Campaign for Tibet (ICT)

Pekin ogłosił dzi, że po krótkim pobycie w Qinghai, gdzie piastował stanowisko zastępcy sekretarza, Yang Chuantang wrócił do Tybetańskiego Regionu Autonomicznego i przejšł fotel sekretarza lokalnych struktur Komunistycznej Partii Chin od Guo Jinlonga. Guo, który w 2000 roku zastšpił na stanowisku sekretarza partii TRA Chena Kuiyuana, mianowano sekretarzem prowincji Anhui w południowo-wschodniej częci kraju.

Yang Chuantang, podobnie jak pierwszy sekretarz KPCh i prezydent ChRL Hu Jintao, który był szefem partii w TRA w latach 1988-92, zaczynał karierę w Komunistycznym Zwišzku Młodzieży Chińskiej. Nominacja, którš otrzymał po dziesięciu latach pracy w regionach tybetańskich, może wiadczyć o osobistym zainteresowaniu Hu Tybetem i jego bezporednim udziale w zarzšdzaniu tym regionem.

Stanowiska sekretarza partii TRA – najwyższej godnoci w regionie – nigdy nie piastował Tybetańczyk, co nie podoba się wielu tybetańskim kadrom z Lhasy. Choć konstytucja wymaga, by przewodniczšcy rzšdu autonomicznego wywodził się z zamieszkujšcej region narodowoci, przepisy te nie dotyczš struktur partii.

Tow. Yang Chuantang Pięćdziesięciodziewięcioletni Yang Chuantang z Yucheng w prowincji Shandong został wiceprzewodniczšcym rzšdu TRA w 1993 roku; w padzierniku 2003 roku przeniesiono go do sšsiedniego Qinghai (prowincji obejmujšcej niemal całe Amdo, czyli północno-wschodni region Tybetu), gdzie zasiadł na fotelu gubernatora. Jego nowa nominacja, o której mówiło się już wiosnš 2003 roku, wpisuje się w trend powierzania stanowisk przywódców lokalnych dobrze wykształconym, kompetentnym administratorom. wiadczy również o tym, że priorytetem Pekinu pozostaje rozwój gospodarczy regionu – Yang pracował w przemyle petrochemicznym i pełnišc obowišzki w TRA, podkrelał znaczenie szybkiego rozwoju, widzšc w nim panaceum na „zacofanie” rolnictwa i hodowli, słabš infrastrukturę i sieć komunikacyjnš.

W wywiadzie, jakiego udzielił Beijing Review w lipcu 1998 roku Yang naszkicował „plan” walki z owymi przeszkodami, obejmujšcy „strategię przekuwania bogactw naturalnych w zyski”, „strategię rozwoju i otwarcia” oraz, na trzecim miejscu, modernizację Tybetu poprzez rozwój nauki, technologii i edukacji, wspominajšc przy tym o potrzebie szkolenia i kształcenia Tybetańczyków. Na zakończenie wyraził przekonanie, że „do połowy następnego stulecia Tybet wraz z całymi Chinami przeobrazi się w nowoczesne społeczeństwo”.