Radio Wolna Azja (RFA)

Chińska policja i władze lokalne w Tybecie pomagajš w rekrutowaniu tybetańskich kobiet do pracy w barach i domach publicznych przy granicy z Nepalem. Z reguły wabi się je obietnicami szybkiego, bezpiecznego przerzutu do Indii, ale gdy zajdš w cišżę lub zapadnš na chorobę wenerycznš, sš odsyłane z powrotem do Tybetu.

„Jeżeli raz w to wpadniesz, bardzo trudno się wyplštać – powiedziała RFA osiemnastoletnia Tybetanka. – Wszystkie tybetańskie dziewczyny, które pracujš w nocnych klubach, chciały uciec do Nepalu lub Indii, ale im się nie udało”. Większoć lokali tego typu działa w przygranicznym Dramie i Njalamie.

„Za próbę ucieczki czeka więzienie, a w więzieniu nie jest lekko – mówi inna kobieta, która, jak wszystkie rozmówczynie RFA, zastrzegła anonimowoć. – Każš nam podpisywać umowy. Kilka usiłowało uciec, ale je złapali i strasznie zbili. Udało się tylko dwóm”. Obie sš obecnie w Nepalu.

Kobiety, które zgodziły się na rozmowę z RFA, uważajš, że chińska policja i władze lokalne współpracujš z Chińczykami i Tybetańczykami, dostarczajšcymi dziewczęta do barów i nocnych klubów. „Władze przymykajš oko na nielegalny handel ludmi. Chińscy urzędnicy, policjanci i właciciele lokali po prostu z sobš współpracujš”, twierdzi jedno z naszych ródeł. Tybetański policjant z Dramu odrzuca te oskarżenia. „Nic takiego nie ma miejsca. Gdybymy wiedzieli o takim procederze, podjęlibymy odpowiednie kroki”, powiedział przez telefon zastrzegajšcy anonimowoć oficer.

„Wstajemy koło południa i musimy posprzštać klub – mówi siedemnastoletnia Tybetanka. – Nie mamy nic do roboty do wieczora. W nocy idziemy do pracy i podajemy piwo. Płacš nam za to”. Do lokalu, w którym pracuje 20 dziewczšt, przywożone sš także kobiety z Dramu. „W Dramie jest również wiele dziewczyn. Przyjeżdżajš do naszego klubu. Wielu ludzi nazywa nas prostytutkami i patrzy na nas z góry. W takich okolicznociach trudno liczyć na normalnš przyszłoć”.

„Płacš nam raz na dwa miesišce. Dostajemy od 800 do 1.000 yuanów (80-100 euro) – mówi inna Tybetanka pracujšca w tym regionie. – Wiele dziewczšt ma długi. Kupujš ubrania, muszš płacić za opiekę lekarskš”.

Kobiety, które zarażš się chorobš wenerycznš, odsyłane sš w głšb kraju. „Przychodzi do nas lekarz i pobiera krew. Wiele dziewczšt wywieziono z Dramu. Słyszałam, że sš w Kongpo [w TRA]”.

Według biznesmena, który często jedzi do Dramu, działa tam „jakie 45 sklepów z dziewczynami, w tym 25 barów, w których pracuje większoć tych kobiet. Dziewczyny sš też w zakładach fryzjerskich i salonach masażu. Wiele ma układy z chińskš policjš. (...) Niektóre zwabiono tam kłamstwami. Większoć chciała uciec do Nepalu i Indii, ale zostały schwytane lub zawrócone. Tybetańczycy, którzy prowadzš hotele, bary i restauracje, również wabiš dziewczęta do swoich lokali”.

„Wiele dziewczyn miało skrobanki – mówi osiemnastoletnia Tybetanka. – Życie z dzieckiem jest bardzo ciężkie. Z reguły mężczyni zostawiajš nas po dwóch miesišcach”. Według niej wiele kobiet zwodzi się obietnicami przerzutu do Indii. „Wczeniej próbował mnie zwerbować jeden z agentów, ale uciekłam mu, bo nie byłam pewna, czy mnie zabierze. Po pewnym czasie skontaktował się ze mnš ponownie, obiecujšc złote góry w Indiach. Obiecał, że mnie tam zawiezie. Wynajšł samochód. Mielimy wyjechać koło ósmej rano. W ostatniej chwili chciałam uciec, ale mnie złapał. Powiedział, że powinnam pojechać do Indii. I zawiózł mnie do Dramu, gdzie muszš sprzedawać piwo w nocnych klubach”.