Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych prefektury Lhasa otrzymało rzšdowy raport, w którym władze – odchodzšc od polityki ostatnich dekad – zachęcajš do migracji z okręgów wiejskich do miasta Lhasa. Autorzy raportu piszš, że rok 2003 “ma kluczowe znaczenie dla budowania społeczeństwa klasy œredniej”, przyznajšc się poœrednio do fiaska “programu rozwijania ziem zachodnich” w regionach koczowniczych i wiejskich, które zamieszkuje 85 procent populacji Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (TRA). Imigranci ze wsi majš pracować jako robotnicy przy projektach infrastrukturalnych. Raport jednoznacznie łšczy politykę gospodarczš z zachowaniem “stabilizacji politycznej”. Głównym celem programu ma być “spokój i porzšdek społeczny jak nigdy dotšd”.

Rzšdowy raport roboczy (oznaczony jako “dokument nr 5”) został przedstawiony na drugim posiedzeniu VIII Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych (miasta-prefektury) Lhasy 1 kwietnia 2003 roku. W głównej częœci zatytułowanej “Najważniejsze zadania w 2003” opisuje ambitny program, który ma “przyspieszyć wzrost” w wiejskich regionach prefektury. Program dotyczy wprowadzania nowych rodzajów produkcji rolnej i ich przetwarzania oraz rozwoju rynków. Chłopi powinni produkować głównie owoce i warzywa, zioła lecznicze, produkty leœne i zwierzęce, w tym “owoce morza” (prawdopodobnie idzie o ryby). Nie majš one charakteru tradycyjnego i sš najwyraŸniej przeznaczone dla chińskich imigrantów oraz na eksport. Dzięki rozwojowi rynku – twierdzš autorzy – system barterowy zastšpi gospodarka monetarna, a celem produkcji nie będzie zaspokajanie własnych potrzeb lecz oczekiwań potencjalnych konsumentów. Strategie zwiększenia eksportu produktów rolnych wróciły do długofalowego planu rozwoju TRA za sprawš coraz intensywniejszego handlu granicznego z Nepalem oraz planów otwarcia szlaku do Indii przez przełęcz Nathu-la. Katalizatorem rozwoju rynków ma być zwiększenie konsumpcji w regionach rolniczych i koczowniczych.

Najbardziej uderzajšcym elementem programu jest jednak “rozwój (...) migracji” z regionów wiejskich prefektury do miast, przede wszystkim Lhasy. “Trzeba osiedlać chłopów i koczowników, którzy chcš się przeprowadzić, oraz pozwolić im się bogacić”, “do miast należy wysyłać więcej robotników z regionów wiejskich, by zwiększyć tempo migracji”, a “kwestia ta powinna znaleŸć się w rocznych szacunkach okręgów i miast”. Urbanizacja populacji wiejskiej staje się więc wskaŸnikiem rozwoju.

Przez całe dziesięciolecia Chińska Republika Ludowa starała się zapobiegać migracji z regionów wiejskich do miast. Choć w latach dziewięćdziesištych właœciwie odstšpiono od narzucania tej polityki, teoretycznie nadal obowišzuje system rejestracji (chiń. hukou, tyb. themto), przypisujšcy jednostkę do miejsca pochodzenia oraz “rolniczego” lub “nierolniczego” statusu. W rezultacie, jak szacujš eksperci, na obrzeżach chińskich miast żyjš, zupełnie poza prawem, często w strasznych warunkach, miliony imigrantów ze wsi. W Lhasie jest również “ludnoœć niestała” ze wszystkich regionów Tybetu, której nie ujmuje się w żadnych statystykach. Ponieważ imigranci sš tu nielegalnie, nie mogš korzystać z pozostałoœci systemu opieki społecznej (kart żywnoœciowych, gwarantowanych miejsc w szkołach itd.). Brak oficjalnego statusu sprawia też, że ludzie ci sš zupełnie bezradni wobec samowoli skorumpowanych urzędników lokalnych.

Choć strategia zachęcania do migracji z regionów wiejskich do miasta jest czymœ zupełnie nowym, najprawdopodobniej nie oznacza odejœcia od systemu hukou, lecz – dotyczšc tylko jednej prefektury – ma pomóc w rozwišzaniu potencjalnych problemów gospodarczych i politycznych. Nie wiadomo, czy podobne zmiany zostanš wprowadzone w innych prefekturach TRA. Autorzy raportu podkreœlajš, że “zachęcanie do migracji” musi odbywać się “pod nadzorem” i “właœciwym kierownictwem”.

Celem “przyspieszenia migracji” ze wsi do miasta ma być “zwiększenie rynku pracy” oraz “podniesienie dochodów w regionach rolniczych”. Eksperci podkreœlajš jednak, że choć poważne zwiększenie migracji do miast prawdopodobnie podniesie œrednie dochody w regionach wiejskich, prawdziwy rozwój tego sektora przynieœć może jedynie przyrost wartoœci dodanej w produkcji rolnej. Sukces programu zależy więc przede wszystkim od planowanego rozwoju produkcji i rynku zbytu płodów rolnych.

Chłopi i koczownicy, którzy “będš zachęcani do osiedlenia w miastach i miasteczkach”, majš tam “znaleŸć pracę lub robić interesy”. W tym celu uruchomiony zostanie program “rozwijania i rozbudowywania okręgów i miast”. W najbliższej przyszłoœci imigranci majš być zatrudniani przy “projektach infrastrukturalnych” typowych dla “programu rozwijania ziem zachodnich” i finansowanych z subsydiów lub kredytów rzšdu centralnego – rozbudowie instalacji wodnych i kanalizacyjnych, połšczeniu bagien Lhalu z kanałem centralnym, odnawianiu lhaskiej starówki, “całoœciowym remoncie” skrzydła szpitala miejskiego, zagospodarowaniu nabrzeża Kjiczu, budowie elektrowni w regionach wiejskich, rozbudowie lhaskiej sieci komunikacyjnej i rozmaitych przedsięwzięciach zwišzanych z liniš kolejowš Qinghai-Lhasa (mosty, tunel, dworzec, elektrownia i transformatornia itp.).