Pało Rinpocze

Pało (dPa’Bo) Rinpocze, oœmioletni inkarnowany lama, którego rozpoznał XVII Karmapa, został przewieziony latem zeszłego roku ze swego klasztoru do Lhasy. Od czasu ucieczki Karmapy do Indii nie może nosić zakonnych szat i musi uczęszczać do normalnej szkoły podstawowej.  Pało Rinpocze, jeden z najważniejszych lamów szkoły karma kagju w Tybecie, pozostaje pod cišgłym dozorem i nie może kontynuować studiów monastycznych. W szkole towarzyszš mu dwaj funkcjonariusze służby bezpieczeństwa. Władze ograniczyły dostęp do domu, w którym mieszka z matkš. Tybetańscy mnisi, którzy znajš Pało Rinpocze, uważajš, że usunięcie chłopca z klasztoru jest karš za ucieczkę Karmapy do Indii w styczniu 2000 roku.

Tradycyjna siedziba Pało Rinpocze, klasztor Njenang, leży w okręgu Toelung Deczen (chiń. Duilong Deqing) w pobliżu Curphu, klasztoru Karmapy. Instytucje te łšczš œcisłe więzi religijne, podobnie jak samych hierarchów, którzy w poprzednich inkarnacjach byli sobie nawzajem nauczycielami i uczniami. Cełang Taszi, jeden z głównych lamów Njenangu, uciekł do Indii z piętnastoletnim XVII Karmapš, Ugjenem Trinlejem Dordże. Po ucieczce Karmapy i usunięciu Pało Rinpocze w obu klasztorach panuje przygnębiajšca atmosfera. Spadła też liczba mnichów – niektórych usunięto podczas kampanii edukacji patriotycznej, inni odeszli sami.

„Do Njenangu przyjeżdżały tłumy pielgrzymów i turystów, ale teraz się to skończyło, bo nie ma lamy – powiedział TIN mnich, który obecnie mieszka za granicš. – Podobnie z Curphu. Wielu mnichów opuœciło Njenang, bo nie chcieli tam zostać bez Pało Rinpocze. Wszyscy sš bardzo smutni”. Według tego Ÿródła, mnisi nie mogš nawet posiadać zdjęć Pało Rinpocze.  Cuglag Małi Dajang miał piętnaœcie miesięcy, kiedy w 1994 roku XVII Karmapa rozpoznał w nim jedenaste wcielenie Pało Rinpocze. Inkarnacji szukała specjalna grupa, powołana po œmierci X Pało Rinpocze, który zmarł w Indiach w sierpniu 1991 roku. Chłopca odnaleziono na podstawie listu XVII Karmapy, który opisał miejsce narodzin dziecka i podał imiona rodziców. Wybranego chłopca przywieziono z rodzinnego Nagczu (chiń. Naqu) i intronizowano w klasztorze Njenang w 1995 roku. „Po rozpoznaniu zabrano go do Curphu, gdzie Karmapa dał mu rzeczy, należšce do X Pało Rinpocze”, powiedział TIN mnich z Toelung Deczen.

z XVII Karmapš

Po wskazaniu go przez Karmapę – który sam został rozpoznany przez Dalajlamę, a następnie zaaprobowany przez Pekin jako głowa jednej z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego – władze chińskie uznały status Pało Rinpocze. „Teraz, gdy nie ma Karmapy – powiedział TIN inny mnich – Chińczycy nie lubiš już Pało Rinpocze i nazywajš go fałszywym lamš”. W grudniu 2000 roku, mimo oficjalnych próœb, władze ChRL nie udzieliły zgody na odwiedzenie Njenangu zachodniej delegacji rzšdowej.
Po ucieczce Karmapy i wywiezieniu do Lhasy Pało Rinpocze w Curphu i Njenangu zamarło życie religijne. „Kiedy zniknšł Karmapa, podupadła dyscyplina i klasztor Curphu przestał się rozwijać – mówi mnich z regionu. – Władze lokalne przysłały funkcjonariuszy, którzy wspólnie z komitetem demokratycznego zarzšdzania klasztoru przepuœcili mnichów przez program edukacji politycznej i ideologicznej. Studia i praktyki religijne zeszły na dalszy plan; nie traktuje się już ich tak poważnie, jak wczeœniej”.
Przed ucieczkš Karmapy w Curphu i Njenangu realizowano wiele projektów. Dzięki pomocy finansowej zachodnich i tajwańskich organizacji buddyjskich budowano drogę do Lhasy, a Lama Cełang Taszi wspierał budowę lokalnej szkoły i oœrodka zdrowia. Z napływajšcych z Tybetu raportów wynika, że władze chińskie kazały przerwać te prace.