Rzšd Chin zapowiedział uroczystoœci, które będš organizowane w cišgu najbliższych czterech miesięcy w zawišzku z 50. rocznicš podpisania kontrowersyjnej Siedemnastopunktowej Ugody (23 maja 1951). Postanowienia traktatu, gwarantujšcego kulturowš i politycznš autonomię na ziemiach kontrolowanych przez ówczesny rzšd w Lhasie, zostały przekreœlone po [klęsce] powstania w marcu 1959 i utworzeniu Tybetańskiego Regionu Autonomicznego w 1965 roku. Uroczyste obchody rocznicy zawarcia „Umowy między Centralnym Rzšdem Ludowym i Lokalnym Rzšdem Tybetu w sprawie pokojowego wyzwolenia Tybetu” œwiadczš o tym, że władze chińskie nadal traktujš ów dokument jako prawne uzasadnienie swoich roszczeń do ziem tybetańskich.

 Z napływajšcych z Lhasy raportów wynika, że oœrodki kulturalne, organizacje społeczne i szkoły powiadomiono już, iż udział w obchodach jest „ważnym obowišzkiem politycznym”. Władze podkreœlajš, że ich głównym celem jest zapewnienie „bezpieczeństwa” i zapobieganie ewentualnym protestom podczas uroczystoœci, stanowišcych element kampanii propagandowej Pekinu.
 Majowa rocznica stanowi okazję do promowania polityki rozwoju gospodarczego i integracji ziem tybetańskich z „macierzš”. Od kilku tygodni w oficjalnych chińskich mediach publikuje się artykuły, poœwięcone „postępowi”, jaki dokonał się w Tybecie w pół wieku po „pokojowym wyzwoleniu”, oraz wzywajšce Tybetańczyków do „wytrwałego piętnowania i krytykowania Dalajlamy, dopóki nie osišgniemy ostatecznego zwycięstwa w walce z separatyzmem” (Dziennik Ludowy, 5 kwietnia). Rocznica jest, według gazety, „rzadkš sposobnoœciš” do prowadzenia „szerokiej i głębokiej edukacji ideologicznej” na temat patriotyzmu i socjalizmu.
 Władze Tybetańskiego Regionu Autonomicznego mówiš o politycznym znaczeniu rocznicy od kilku miesięcy. Główne obchody odbędš się zapewne 23 maja na placu przed Potalš. Już teraz wprowadza się nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa.
 Dziennik Tybetański (5 kwietnia) zwraca uwagę na rolę, jakš odegrała w „pokojowym wyzwalaniu” i „wszystkich historycznych okresach budowania nowego Tybetu” Armia Ludowo-Wyzwoleńcza oraz „stacjonujšce w Tybecie oddziały zbrojnej policji, służb bezpieczeństwa i milicji ludowej”. Wszyscy tybetańscy mieszkańcy miasta majš uczestniczyć w uroczystoœciach (przed obchodami 50. rocznicy utworzenia ChRL ostrzegano, że ci, którzy nie stawiš się na wiecu, zostanš ukarani obcięciem poborów).
 Władze chińskie widzš w tej rocznicy bardzo ważny element szeroko zakrojonej kampanii propagandowej, ponieważ Siedemnastopunktowa Ugoda jest jedynym dokumentem podpisanym przez stronę tybetańskš i chińskš, który œwiadczy – jak chce Pekin – o przyłšczeniu ziem, przemianowanych póŸniej na „Tybetański Region Autonomiczny”, do „macierzy”. Co ciekawe, władze chińskie nie przestrzegały postanowień umowy, zwłaszcza tych, które gwarantowały nienaruszalnoœć „istniejšcego systemu politycznego” w Tybecie. „Co się tyczy rozmaitych reform politycznych – stanowiła Ugoda – władze centralne nie będš niczego narzucać. Lokalny rzšd Tybetu powinien wprowadzać reformy z własnej woli”. W marcu 1959 roku, po upadku powstania i ucieczce Dalajlamy, rada państwa ChRL ogłosiła „rozwišzanie” rzšdu Tybetu, który został zastšpiony przez „Komitet Przygotowawczy Tybetańskiego Regionu Autonomicznego”. Utworzenie TRA w 1965 roku stanowiło kolejny dowód na to, iż władze chińskie nie stosujš się postanowień Ugody i że tylko one decydujš o zakresie tybetańskiej „autonomii”. Siedemnastopunktowa Ugoda gwarantowała również poszanowanie wierzeń, obyczajów i tradycji Tybetańczyków oraz ochronę klasztorów. Dalajlama i tybetański rzšd na wychodŸstwie stojš na stanowisku, że Ugodę podpisano pod przymusem i że Chiny nigdy nie przestrzegały jej postanowień.
 Rocznicowe obchody sš œciœle zwišzane z kampaniš rozwijania zachodnich regionów Chin – w tym także Tybetu. Dziennik Tybetański pisze, że rocznica stanowi sposobnoœć dla kadr i „mas wszystkich grup etnicznych” do „lepszego zrozumienia wielkiego zwycięstwa, jakim jest całoœciowy, skoordynowany społeczny, polityczny, gospodarczy i kulturalny rozwój Tybetu, będšcy owocem dostosowania polityki partii wobec [mniejszoœci] etnicznych do warunków w Tybecie”. Tożsamoœć etniczna i kultura, a zwłaszcza religia przeszkadzajš, zdaniem Pekinu, w rozwoju, rocznicowe obchody majš jednak œwiadczyć, że interesy Tybetańczyków i innych „mniejszoœci” sš tak samo ważne, jak interesy Hanów.