Urzšd celny w Ladakhu miał powstać w 1962 roku w miejscowoœci Kujul, ale plany te pokrzyżował wybuch wojny granicznej z Chinami. Obecnie na granicy indyjsko-chińskiej działajš dwie takie placówki: w Œipkili, w stanie Himaćal Pradeœ i w GundŸi, w stanie Uttar Pradeœ. Powołanie trzeciej w okolicy Nathu La w Sikkimie zapowiedziano w lipcu 2003 roku po zawarciu przez Chiny i Indie umowy w sprawie otwarcia tej częœci granicy, do tej pory nie wprowadzono jej jednak w życie i granica pozostaje zamknięta. Wydaje się, że ostatnia runda rozmów indyjsko-chińskich nie przyniosła żadnego przełomu również w tej sprawie.

Po zamknięciu tradycyjnych szlaków handlowych i utworzeniu licznych posterunków rozpoczšł się przemyt, który trwa do dziœ. Głównym miejscem wymiany jest położone w pobliżu zimowych pastwisk koczowników Dumcele w TRA. Prowizoryczne stoiska majš tu poważni kupcy z Lhasy i innych chińskich miast, a w handel zaangażowanych jest kilka wpływowych rodzin nomadów.

Według mieszkańca Ladakhu, który zajmował się kiedyœ przemytem, handel po stronie chińskiej, w przeciwieństwie do indyjskiej, jest wolny. Człowiek ten wycofał się z przemytu po schwytaniu przez indyjsko-tybetańskš straż granicznš, która skonfiskowała mu towar wart kilkaset dolarów, i zniszczeniu przez deszcz wartych ponad trzy tysišce dolarów, przewożonych na odkrytej ciężarówce chińskich poduszek.

Przemyt trwa jednak dalej, choć jego skalę zmniejszyło powołanie biura straży celnej w Njomie w 2002 i wybuch epidemii SARS w 2003 roku. Departament zdrowia w Leh, stolicy Ladakhu, prowadził wtedy intensywna kampanię edukacyjnš, informujšc mieszkańców o rozprzestrzenianiu się choroby w ChRL i przestrzegajšc przed przekraczaniem granicy.

Na bazarze Moti w Leh otwarcie sprzedaje się przemycane z Chin towary – termosy, koce, buty, szkło, urzšdzenia elektroniczne, aksamit, dywany, papierosy itd., ale z uwagi na restrykcje towarów tych jest znacznie mniej niż przed dwoma laty. Do Leh szmugluje się również wełnę paœmina, jedwabie i œahtuœ – nielegalne na całym œwiecie szale z runa zagrożonych wyginięciem tybetańskich antylop cziru. Handel nimi przynosi największe zyski. Przemyt jest najbardziej intensywny w zimie; towary przewozi się samochodami lub na koniach – w nocy, by uniknšć wojskowych i policyjnych patroli. ródła TIN twierdzš, że do Leh każdego roku przemyca się również około 5.000 tybetańskich owiec, które trafiajš do lokalnych rzeŸni.

Szmuglowane towary przewożone sš również dalej – do Œrinagaru, zimowej stolicy Dżammu i Kaszmiru, stanu Himaćal Pradeœ, a nawet Pendżabu. W ostatnim czasie doszło do konfliktu w regionie Skakdziung po najeŸdzie indyjsko-tybetańskiej policji granicznej na obozowiska nomadów. Koczownicy obrzucili funkcjonariuszy kamieniami i urzšdzili kilkanaœcie wieców protestacyjnych, które doprowadziły do wizyty przedstawicieli władz lokalnych. Spotkanie zorganizowano w siedzibie samorzšdowej Autonomicznej Rady Rozwoju Ziem Górskich. Podczas rozmowy koczownicy przyznali, że wielu z nich zajmuje się przemytem, protestowali jednak przeciwko częstemu niepokojeniu niewinnych ludzi przez policję. Zażšdali wprowadzenia całkowitego zakazu przemytu lub otwarcia normalnej drogi handlowej. Twierdzili również, że policja graniczna i wywiad przymykajš oko na szmugiel, by móc zbierać informacje od przemytników.

Po otwarciu urzędu celnego wiele przemycanych towarów będzie można legalnie wymieniać na granicy. Po stronie indyjskiej istnieje duże zapotrzebowanie na wełnę, skóry kóz i owiec oraz same zwierzęta, ogony jaków, konie, sól, boraks, porcelanę, guziki, jedwab i paœminę. Lista towarów, które płynš z Indii do ChRL, jest jeszcze dłuższa: narzędzia rolnicze, koce, ubrania, tekstylia, rowery, wyroby z miedzi, kawa, herbata, jęczmień, ryż, mška, suszone owoce, suszone i œwieże warzywa, oleje roœlinne, słodycze, tytoń, tabaka, papierosy, konserwy, nawozy, zioła, barwniki, przyprawy, zegarki, buty, nafta, materiały piœmienne, naczynia i pszenica.