19 listopada zmarł w Drapczi, więzieniu nr 1 Tybetańskiego Regionu Autonomicznego, szeœćdziesięcioczteroletni „Szol” Dała, jeden z najbardziej znanych działaczy politycznych w Tybecie. Odbywał trzeci wyrok. Niewiele wiadomo o okolicznoœciach zgonu. „Szol” Dała chorował na nerki. W cišgu ostatnich lat był wielokrotnie bity i maltretowany. „Miał dzieci, ale mimo to działał dla sprawy – mówi były więzień polityczny z Lhasy, obecnie uchodŸca. – Trzy razy zamykali go za to w więzieniu. W końcu oddał życie za naszš wspólnš sprawę. Nigdy niczego nie żałował. Nigdy nie zmienił poglšdów politycznych, nawet za kratami”.

 „Szol” Dała, krawiec z Lhasy, wzišł przydomek od wioski Szol, która przed laty leżała u stóp pałacu Potala. Odbywał wyrok dziewięciu lat więzienia za próbę sporzšdzenia i wysłania za granicę listy tybetańskich więŸniów politycznych. Władze chiński uznajš takie działania za „szpiegostwo”. Był to jego trzeci, najdłuższy wyrok. Kończył się w sierpniu 2004 roku.
 Dała był jednym z pierwszych więŸniów doby „liberalizacji”, która rozpoczęła się na poczštku lat osiemdziesištych. Aresztowano go w 1981 roku i skazano na dwa lata więzienia za wydrukowanie 260 egzemplarzy historycznej broszurki, zatytułowanej „Dwadzieœcia lat tragicznych przeżyć”. Napisał jš, na proœbę Dały, Gesze Lobsang Łangczuk, który umarł w więzieniu w 1987 roku. W sentencji wyroku z 1982 roku napisano, że „na stronie tytułowej wydrukował również flagę Tybetu”. Po raz drugi aresztowano go w 1985 roku i skazano na cztery lata więzienia za „własnoręczne sporzšdzenie dziesięciu kopii ulotki, mówišcej o coraz gorszych warunkach życia Tybetańczyków”. Te plakaty i ulotki pojawiły się na Barkhorze, tybetańskiej „starówce” w Lhasie, w Lukhangu (parku na tyłach Potali), biurze Departamentu Kultury TRA oraz rzšdowym hotelu nr 2.
 Kiedy wychodził z więzienia, funkcjonariusze powiedzieli mu, że zostanie stracony, jeœli trafi tu ponownie. Szeœć lat póŸniej, w 1995 roku aresztowano go po raz trzeci. Dałę i jego przyjaciela Topgjala oskarżono o sporzšdzenie listy więŸniów politycznych „w celu przekazania jej” do Indii. Oskarżeni mieli prosić dwóch byłych więŸniów – kierowcę Dondruba Dordże i mnicha Ratoe Dałę – o przypomnienie sobie imion wszystkich współwięŸniów. „Miejska Prokuratura Ludowa w Lhasie oskarża Xue Dawę [„Szol” Dała] i Duobujie [Topgjal] o to, że w latach 1993-94 zbierali dane więŸniów oraz byłych więŸniów politycznych z naszego regionu i własnoręcznie pisali reakcyjne listy do zagranicznej kliki Dalaja, które opatrywali zrobionym przez siebie stemplem, przedstawiajšcym głowę wołu. Udowodniono, że w latach 1993-94 podsšdny Xue Dawa polecił Dunzhu Duojie [Dondrub Dordże] oraz Reduo Dawie [Ratoe Dała] sporzšdzić i przekazać mu listę więŸniów i byłych więŸniów politycznych z naszego regionu”, orzekł lhaski Przejœciowy Sšd Ludowy w 1996 roku. Dałę oskarżono również o „utrzymywanie kontaktów z Federacjš Kobiet Tybetańskich kliki Dalaja” (chodziło zapewne o zwišzane z tybetańskim rzšdem emigracyjnym Stowarzyszenie Kobiet Tybetańskich). „Szol” Dała i Topgjal mieli też „aktywnie podjšć zadanie, zlecone przez zagranicznych wrogów, aktywnie gromadzić rozmaite informacje o tym kraju w jego granicach oraz prowadzić działalnoœć przestępczš, zagrażajšcš bezpieczeństwu państwa”.
 Poglšdy Dały ukształtowały się podczas powstania lhaskiego w marcu 1959 roku. „Jego niechęć do Chińczyków pogłębiła rewolucja kulturalna”, powiedział TIN przyjaciel Dały, były więzień polityczny. Pod koniec lat siedemdziesištych uznano go za „czarnš czapkę”, czyli przeciwnika partii. Przyjaciel Dały, które chce pozostać anonimowy, mówi, że jego patriotyzm i determinacja dodawały otuchy innym. „Jakoœ na poczštku lat osiemdziesištych przyszedł do sklepiku Pa Dały-li [dosł. „Ojca Dały”, okreœlenie znamionujšce szacunek] jakiœ chłop i zobaczył zdjęcie Dalajlamy. Był tak wzruszony, że zaczšł płakać. Pa Dała-la dał mu ulotkę i powiedział: Jego Œwištobliwoœć jest w Indiach. Cieszy się dobrym zdrowiem i pracuje dla narodu tybetańskiego. (...) Pamiętam, jak roznosił ulotki po mieœcie. Jednš wrzucił do policyjnego samochodu, bo wydawało mu się, że jest pusty. W następnej chwili zauważył œpišcego na tylnym siedzeniu funkcjonariusza. Kilka dni póŸniej aresztowali go drugi raz”.
 Bardzo ciepło wspominajš Dałę byli więŸniowie polityczni. W latach osiemdziesištych, kiedy sam nie obywał wyroku, przychodził do więzienia z paczkami z jedzeniem – konserwami, masłem, cukrem i campš. „Niektórzy nawet nie wiedzieli, od kogo dostajš te prezenty – powiedział TIN młody były więzień polityczny, któremu udało się uciec z Tybetu. – Tacy ludzie siadali z nami, zamieniali kilka słów, dawali mleko w proszku, masło, makaron itd. Ich wizyty sprawiały, że czuliœmy, iż nasze działania i demonstracje znaczš coœ dla społeczeństwa. To nie były jednostkowe przypadki. Tego nie dało się zapomnieć”.
 Policja inwigilowała rodzinę Dały i często rewidowała mieszkanie. Kilkakrotnie zatrzymywano i pobito jego syna Samdruba, który zmarł przed dwoma laty. Inny syn stracił pracę; po drugim aresztowaniu Dały wyrzucono ze szkoły jego córkę. W tym samym czasie zmarła jego żona, Lhagpa Drolma.
 Z napływajšcych do TIN raportów wynika, że podczas drugiego wyroku Dała zapadł na zdrowiu. Stracił na wadze, cierpiał na migreny, często chorował. Jedno ze Ÿródeł podaje, że mógł jeœć tylko campę (prażonš mškę jęczmiennš); inne produkty wywoływały torsje. Po trzecim aresztowaniu był wielokrotnie bity. Władze chińskie najbrutalniej traktujš więŸniów, którzy „nie poddajš się reformie”, a z relacji przyjaciół wynika, że Dała nie zamierzał zmieniać poglšdów. Były więzień z Drapczi powiedział TIN, że Dała był bity po niepodległoœciowych protestach z 1 i 4 maja 1998: „Najpierw wpadli żołnierze [Ludowa Policja Zbrojna] z tarczami i karabinami. Potem policja zabierała więŸniów, których sobie upatrzyli. Również starszych, ale wtedy dali mu spokój. Jednak póŸniej przychodzili, po szeœciu, do cel i tłukli wszystkich”.
 Ten sam były więzień, dwudziestoparoletni mnich, mówi, że Dała został zwolniony z pracy, gdyż był bardzo słaby i chorował na nerki. „Starszym często każš zamiatać, ale on nie mógł się nawet zgišć”. „Szol Dała-la był raczej milczšcy. Z reguły siedział w swojej celi, modlił się i praktykował. Pamiętam, że przed majem 1998 zaprosiliœmy go do nas na herbatę. Długo opowiadał nam wtedy o 1959 roku”.
 Z nieoficjalnych raportów wynika, że Dała nie otrzymał na czas odpowiedniej opieki medycznej.