Żołnierze ćwiczš przed Potalš ceremonię „wcišgania flagi”; wigilia uroczystoœci z 23 maja Š Free Tibet Campaig

Wiceprezydent Hu Jintao, w którym wielu obserwatorów upatruje następcę Jiang Zemina na stanowisku sekretarza partii i prezydenta ChRL, złożył w tym tygodniu wizytę w Lhasie z okazji obchodów 50. rocznicy „pokojowego wyzwolenia” Tybetu. Wizytę Hu utrzymywano w tajemnicy do chwili jego wyjazdu z Pekinu (17 lipca); planu uroczystoœci nie podano do wiadomoœci publicznej. Zdezorientowanym mieszkańcom Lhasy kazano wywiesić flagi i transparenty; wczeœniej goršczkowo wykańczano nowš drogę. Przed przyjazdem wiceprezydenta wprowadzono nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa. Hu Jintao ma „zwišzki” z Tybetem. Jako sekretarz partii Tybetańskiego Regionu Autonomicznego nadzorował wprowadzanie stanu wojennego, który ogłoszono w marcu 1989 roku po serii niepodległoœciowych manifestacji w Lhasie.  Wczoraj Hu wygłosił w Lhasie przemówienie. Mówił, że pod rzšdami Komunistycznej Partii Chin Tybet może cieszyć się „dostatkiem i postępem”. „Pokojowe wyzwolenie – powiedział – symbolizuje, że Tybet raz na zawsze zrzucił jarzmo imperialistycznej agresji i że wielka jednoœć państwa chińskiego i sprawa jego wielkiego zjednoczenia weszły w nowš erę rozwoju. Pokojowe wyzwolenie wyznacza nowš epokę, w której Tybet parł od ciemnoœci ku œwiatłu, od zacofania ku postępowi, od nędzy ku dostatkowi, od izolacji ku otwarciu” (Xinhua, 19 lipca). Hu zapowiedział też kontynuowanie „walki z separatystycznymi i szkodliwymi działaniami kliki Dalaja oraz sił antychińskich”.

Władze chińskie celebrowały już „pokojowe wyzwolenie Tybetu” w maju, przy okazji 50. rocznicy podpisania kontrowersyjnej Siedemnastopunktowej Ugody (23 maja 1951), która zdaniem Pekinu legitymizuje roszczenia Chin do panowania nad Tybetem. Daty wizyty Hu nie wišżš się z żadnš rocznicš. Z napływajšcych z Tybetu raportów wynika, że „główne” obchody rocznicowe (z przedstawicielami rzšdu centralnego) przesunięto, by zdšżyć oddać nowš drogę i inne inwestycje budowlane w mieœcie. W zeszłym tygodniu goršczkowo wykańczano czteropasmowš Wschodniš Dekji (tyb. Dekji Szar Lam; chiń. Beijing Donglu), którš Hu przejeżdżał zapewne spod Potali do Dżokhangu. ródło TIN podaje, że w zeszłym tygodniu „przez cały dzień” setki osób sadziły wzdłuż tej ulicy drzewa.

Od kilku tygodni w mieœcie wprowadzano nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa. Kiedy przed miesišcem przyleciał do Lhasy pekiński dygnitarz, który nadzorował przygotowania do obchodów, wzdłuż drogi na lotnisko rozstawiono żołnierzy w hełmach z opuszczonymi przyłbicami i pełnym rynsztunku bojowym. Przez kilka tygodni funkcjonariusze z detektorami metalu systematycznie przeszukiwali plac przed pałacem Potala. „Przed wizytš – powiedział TIN zachodni turysta, który wrócił z Lhasy w tym tygodniu – do sklepów, budynków publicznych i restauracji dostarczano nowe flagi. Kazano je zawieszać, nie udzielajšc żadnych wyjaœnień. Nikt nic nie wiedział i miasto huczało od plotek. Niektórzy domyœlali się, że władze planujš główne obchody [rocznicy] i że chcš zachować szczegóły w tajemnicy”.

Poszerzanie Wschodniej Dekji Lam,  maj 2001 Š TIN

Wystšpienia Hu dotyczyły przede wszystkim przewodniej roli partii i państwa w rozwoju Tybetu. Hu mówił też o „koniecznoœci stanowczej walki z separatystycznš klikš Dalaja i siłami antychińskimi” (Dziennik Tybetański, 19 lipca). 18 lipca odwiedził Dżokhang; towarzyszyli mu sekretarz partii TRA Guo Jinlong, jego zastępca Ragdi i przewodniczšcy rzšdu TRA Legczog. Hu wezwał mnichów do „sprawniejszego dostosowywania buddyzmu do socjalizmu” oraz „wniesienia wkładu” w rozwój i stabilizację Tybetu (Dziennik Tybetański, 19 lipca). Hu mówił w Lhasie o „nowych historycznych” priorytetach IV Forum (25-27 czerwca), w którym wzięli udział wszyscy członkowie stałego komitetu Politbiura: przyspieszeniu rozwoju gospodarczego oraz „przeprowadzeniu społeczeństwa tybetańskiego od stabilizacji podstawowej do stabilizacji trwałej i trwałego pokoju”.
Z okazji 50. rocznicy „pokojowego wyzwolenia” Hu Jintao podarował „ludowi Tybetu” urnę z dedykacjš prezydenta Jiang Zemina. (Chińskie media anglojęzyczne nazywajš jš „Drogocennym Trójnogiem Narodowej Jednoœci”; w publikacjach chińskojęzycznych używa się znaku ding, oznaczajšcego starożytne naczynie.) Ceremonia ta odbyła się przed Pałacem Ludowym na Mirig Lam (chiń. Minzu Lu). Wiceprzewodniczšcy pekińskiej delegacji Wang Zhongyu powiedział, że ma nadzieję, iż pięciometrowa, trzyipółtonowa waza zachęci mieszkańców regionu do „jednoczenia się wokół partii”.

Obchody rocznicy podpisania Siedemnastopunktowej Ugody

Hu Jintao z „Drogocennym Trójnogiem Narodowej Jednoœci”, 18 lipca Š Yao Dawei/Xinhua

23 maja, w rocznicę podpisania Siedemnastopunktowej Ugody, władze w Lhasie zorganizowały dwie ceremonie „wcišgania flagi”. Według œwiadków, ceremonia poranna trwała jakieœ dziesięć minut i wzięło w niej udział dwieœcie osób. Wielu obserwatorów podkreœlało, że Tybetańczycy wydawali się bardziej zainteresowani buddyjskim œwiętem Sagadała. ródło TIN utrzymuje, że funkcjonariuszkom Biura Bezpieczeństwa Publicznego kazano przebrać się w cywilne ubrania, wmieszać w tłum na Barkhorze i podsłuchiwać rozmowy pielgrzymów. „Miały wyłapywać elementy niepatriotyczne”, twierdzi Tybetańczyk, który przebywa obecnie za granicš. Wczoraj Hu Jintao mówił o politycznym znaczeniu rocznicy zawarcia Ugody. Zdaniem Pekinu dokument ten (jedyny, jaki podpisali i Tybetańczycy, i Chińczycy) przyłšczył do „macierzy” ziemie obecnego Tybetańskiego Regionu Autonomicznego. Władze chińskie nadal powołujš się na Ugodę, uzasadniajšc niš swoje roszczenia do panowania nad Tybetem, choć same nie przestrzegały jej postanowień. „Przed pięćdziesięciu laty – oœwiadczył Hu Jintao – Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin i towarzysz Mao Zedong właœciwie ocenili sytuację i podjęli dalekowzrocznš, nieodwołalnš, doniosłš decyzję politycznš o pokojowym wyzwoleniu Tybetu.

Centralny rzšd ludowy i lokalny rzšd Tybetu podpisały Ugodę w sprawie Pokojowego Wyzwolenia Tybetu, dokonujšc w ten sposób pokojowego wyzwolenia Tybetu. Pokojowe wyzwolenie Tybetu było niezwykle ważnym wydarzeniem we współczesnej historii Chin i epokowym punktem zwrotnym na drodze rozwoju Tybetu. (...)
Pięćdziesišt lat burz i zmiennych kolei losu ujawnia jednš wielkš prawdę: tylko pod przewodem Komunistycznej Partii Chin, tylko w łonie wielkiej rodziny macierzy i tylko kroczšc drogš socjalizmu z cechami chińskimi, Tybet może cieszyć się dzisiejszym dostatkiem i postępem oraz liczyć na jeszcze lepsze jutro. To najważniejsza konkluzja, jakš wycišgamy z pięćdziesięciu lat rozwoju Tybetu, i jednoczeœnie kardynalna zasada, której trzeba przestrzegać, budujšc i rozwijajšc Tybet w przyszłoœci” (Xinhua, 19 lipca).