W cišgu ostatnich dwóch lat liczba więŸniów politycznych spadła o połowę. Z jednej strony, w tym okresie kończyły się wyroki wielu skazanych, z drugiej jednak władze karały więŸniów ze szczególnym okrucieństwem, prowadziły brutalne kampanie polityczne i wprowadzały nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa w całym Tybecie. Nowy raport TIN, zatytułowany „Dławienie oporu”, sugeruje, że spadek liczby więŸniów może wišzać się z lękiem Tybetańczyków, którym coraz trudniej zdobyć się na ogromne ryzyko, stanowišce integralnš częœć działalnoœci politycznej w Tybecie.

 Z danych pomieszczonych w raporcie, zatytułowanym „Dławienie oporu: Wrogie elementy II, uwięzienia polityczne w Tybecie w latach 1987-2000”, wynika, że liczba więŸniów politycznych w Tybecie zmniejszyła się z 538 w styczniu 1999 do 266 w styczniu 2001 roku. Mnisi i mniszki stanowiš około 74 procent więŸniów; kobiety – 20 procent. Od 1997 roku spada również liczba skazanych w procesach politycznych. W owym czasie władze wprowadzały i zaostrzały kampanię edukacji patriotycznej, w ramach której mnisi, mniszki i œwieccy byli zmuszani do wyrzeczenia się Dalajlamy. Liczba duchownych, skazanych za opieranie się kampanii, stanowi jednak ledwie ułamek liczby mnichów i mniszek wydalanych za to z klasztorów i uciekajšcych z Tybetu.
 Więzieni obecnie mnisi i mniszki pochodzš z 65 klasztorów. WięŸniowie œwieccy z reguły pracowali wczeœniej jako nauczyciele lub urzędnicy albo prowadzili interesy. Sš wœród nich nawet członkowie partii. WięŸniów i byłych więŸniów, ujętych w bazie danych TIN, przytrzymywano w co najmniej stu instytucjach izolacyjnych – więzieniach, aresztach œledczych itd. – na terenie całego Tybetu.
 Od 1996 roku spada liczba protestów i uwięzień w Tybetańskim Regionie Autonomicznym – roœnie jednak, choć powoli, w tybetańskich regionach, nie należšcych do TRA. W latach 1996-2000 Tybetańczycy spoza TRA stanowili trzeciš częœć znanych więŸniów politycznych, podczas gdy w latach 1987-1991 – ledwie szeœć procent. Poza TRA wœród skazanych jest więcej studentów i nauczycieli; protesty wydajš się też bardziej, geograficznie, rozproszone, niż w Tybecie œrodkowym.
 Z bardzo ostrożnej analizy danych TIN wynika, że po 1987 roku na skutek okrutnego traktowania zmarło 37 tybetańskich więŸniów politycznych – jeden na pięćdziesięciu – w tym dwudziestu w więzieniu nr 1 TRA, lhaskim Drapczi. Jednym z głównych czynników, odstraszajšcych Tybetańczyków od udziału w protestach politycznych, może być przerażajšca reputacja tej placówki, „słynšcej” z maltretowania więŸniów. W ostatnich latach wprowadzono tu również musztry i ćwiczenia, które, jak wynika z relacji ofiar, odebrały zdrowie większoœci więŸniów politycznych.
 Obecnie władze rutynowo podnoszš wyroki więŸniów, którzy otwarcie manifestujš swoje poglšdy lub podejmujš działania o charakterze politycznym. Żadna kara nie budzi w nich takiego lęku. Tybetańczycy doskonale wiedzš, że w placówce, w której zabito lub okaleczono wielu skazanych, wyższy wyrok oznacza krótsze życie. Œredni wyrok wzrósł do oœmiu lat i oœmiu miesięcy, a wœród skazanych, którym podnoszono kary w więzieniu – do dwunastu lat i szeœciu miesięcy. W Drapczi ukarano w ten sposób około 27 proc. skazanych.
 Z pomieszczonych w raporcie relacji wynika, że funkcjonariusze regularnie, rutynowo bijš aresztantów i więŸniów drewnianymi i metalowymi pałkami, kijami, kablami, wypełnionymi piaskiem plastikowymi i gumowymi rurkami oraz pałkami elektrycznymi. WięŸniowie sš krępowani i skuwani, często w nienaturalnych, bolesnych pozycjach, kłuci, kaleczeni i przypalani papierosami. Między przesłuchaniami bywajš pozbawiani snu, pożywienia i wody, przetrzymywani w absolutnej ciemnoœci, ziębieni itd.
 Choć raport ten jest obecnie najbardziej wyczerpujšcš publikacjš na temat tybetańskich więŸniów politycznych, z pewnoœciš nie może być uważany za pełny, gdyż władze chińskie robiš wszystko, by informacje dotyczšce praw człowieka nie wydostały się za granice ChRL. Wszystko, co wišże się z więŸniami politycznymi, uznawane jest za „tajemnicę państwowš”, a każda próba przekazania informacji tego rodzaju – za „szpiegostwo”.