Władze w Lhasie wprowadziły nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa, aby zapobiec protestom 10 marca (rocznica wybuchu powstania z 1959 roku) oraz kontrolować obchody pierwszego miesišca nowego roku kalendarza tybetańskiego. Najważniejsze klasztory i œwištynie obstawiono funkcjonariuszami służb bezpieczeństwa. Kilka dni przed rocznicš władze zawezwały byłych więŸniów politycznych i ich krewnych, ostrzegajšc przed podejmowaniem działań „antypaństwowych”.

 Pracownikom administracji, kadrom i dzieciom polecono obchodzić Nowy Rok kalendarza tybetańskiego (przypadajšcy 24 lutego 2001) w mieszkaniach oraz zakazano odwiedzania œwištyń i składania datków w klasztorach. Mimo kampanii służb bezpieczeństwa, wielu pielgrzymów i Tybetańczyków z Lhasy nadal składa w tym okresie ofiary w najważniejszych œwištyniach Tybetu.
 W rocznicę wybuchu powstania – która w tym roku zbiegła się z ważnym buddyjskim œwiętem, przypadajšcym piętnastego dnia pierwszego miesišca kalendarza tybetańskiego – w lhaskich klasztorach wprowadzono nadzwyczajne œrodki bezpieczeństwa. 9 marca – w dniu, upamiętniajšcym pokonanie przez Buddę niesprawiedliwoœci i niewiedzy – mnisi nie mogli opuszczać swoich œwištyń. Lhaskie władze zaproponowały mnichom z klasztoru Drepung „premię” za udział w œciœle nadzorowanych obchodach Monlam Czenmo, „Wielkiego Œwięta Modlitwy”. W ostatnich latach nie zezwalano na pełne, publiczne obchody tego œwięta, które ma ogromne, symboliczne znaczenie dla tybetańskich buddystów, gdyż pod koniec lat osiemdziesištych dochodziło przy tej okazji do wielu politycznych protestów i bojkotów (wywołanych aresztowaniami dysydentów). „Ponieważ tradycyjne uroczystoœci sš zakazane – powiedział TIN mieszkaniec Lhasy, który uciekł z Tybetu – z lhaskiego Monlamu została tylko nazwa. Chiński rzšd ogłosił masę zarzšdzeń, nie majšcych nic wspólnego z duchem tych obchodów. Został z tego taki tam spektakl bez żadnej treœci”.
 Departament ds. religii TRA wysłał urzędników do trzech głównych klasztorów Lhasy – Sera, Gandenu i Drepungu – by poinformować przełożonych, iż odpowiadajš za zorganizowanie uroczystoœci o charakterze czysto religijnym i zamknięcie bram œwištyń w czasie Monlamu. Tradycyjne uroczystoœci miały ogromne znaczenie – tak religijne, jak polityczne – upamiętniajšc podporzšdkowanie państwa sprawom religii. Dawniej œwięto to obchodzono w Dżokhangu; brali w nim udział mnisi z trzech wspomnianych klasztorów oraz wielu innych męskich i żeńskich œwištyń.
 W tym roku plan uroczystoœci religijnych w trzech największych klasztorach przygotowały władze. Tybetańczyk, który wyjechał z Lhasy przed kilkoma dniami, powiedział TIN, że władze ostrzegały, iż „każde odstępstwo od scenariusza będzie szczegółowo badane, a winni zostanš ukarani zgodnie z prawem”. Inny mieszkaniec Lhasy poinformował TIN, że władze proponowały mnichom z Drepungu 500 yuanów (60 USD) za udział w „oficjalnych” obchodach: „Tybetańczycy nie mogš jednak wpłacać większych datków. Innymi słowy, Chińczycy jednš rękš dajš, a drugš zabierajš. (...) Te 500 yuanów œwiadczy o tym, że nie posługujš się już tylko kijem, ale trzymajš też w zanadrzu marchewkę”.
 15 lutego Dziennik Tybetański potwierdził, że mnisi (oraz „emerytowani” duchowni) z Drepungu, Gandenu, Sera i Dżokhangu dostali po 300 yuanów (36 USD). Według tego organu [partii], 13 i 14 lutego „wiceprzewodniczšcy TRA” Lobsang Dhondrub miał odwiedzić te œwištynie, „wręczajšc każdemu podarunek w postaci 300 yuanów. (...) Podczas tych odwiedzin wręczono ponad 1900 mnichom i mniszkom kwotę 100 tysięcy yuanów (13.305 USD)”.

 Ostrzeżenie dla byłych więŸniów politycznych

 Pięć dni przed rocznicš 10 marca władze Lhasy (w tym przedstawiciele departamentu sšdownictwa TRA i funkcjonariusze z lhaskich więzień) wezwały byłych więŸniów politycznych i ich krewnych na „obowišzkowy wiec”. Byli więŸniowie sš często przesłuchiwani i zastraszani przed „drażliwymi” rocznicami, niemniej nigdy wczeœniej nie organizowano podobnych zebrań. ródło TIN podaje, że stawili się wszyscy wezwani. Funkcjonariusze mieli przestrzegać zebranych przed słuchaniem zagranicznych rozgłoœni radiowych i wypominać im brak postępów w „edukacji ideologicznej”. „Mówili więŸniom, że skoro partia prowadzi teraz dobrš politykę, to powinni robić wszystko, by pomagać, a nie szkodzić społeczeństwu. Kazano im też walczyć z wszelkimi przejawami działalnoœci antypaństwowej”.
 Opór wobec rzšdów partii w Tybecie nie zawsze objawia się protestami politycznymi. Dziœ często sprowadza się do składania ofiar w œwištyniach w czasie „drażliwych” rocznic lub bojkotowania zebrań politycznych.