Demonstracja z 1 maja 1998 roku.

„Tydzień wczeœniej (...) Chińczycy powiadomili nas, że odbędzie się ceremonia wcišgnięcia flagi, w której mamy uczestniczyć. (...) Przed majem 1998 roku w więzieniu nie było żadnej chińskiej flagi. NajwyraŸniej był to dla nich szczególny dzień. Powiedziałyœmy sobie, że musimy coœ zrobić. (...) Postanowiłyœmy wykrzyczeć [nasze hasła] podczas wcišgania chińskiej flagi, ponieważ mieli być tam wszyscy więŸniowie, kryminalni i polityczni. Wszystkie byłyœmy na to gotowe. Tego dnia kazano nam umyć włosy i nałożyć ładne, czyste ubrania – więzienne drelichy, które miały być doskonale czyste. Rozdano nam czerwone flagi. (...)

Wszystkie nałożyłyœmy na siebie po kilka swetrów i dodatkowe skarpety, bo wiedziałyœmy, że czeka nas bicie. Ustawili nas w szeregu i zaczęli grać chiński hymn. Nie było żadnych cudzoziemców, ale za to mnóstwo chińskich dziennikarzy, również telewizja. Obok nas stali więŸniowie z oddziału 4, kryminalni. Jeden z nich był Khampš [Tybetańczykiem ze wschodniego Tybetu]. (...) Kiedy miałyœmy zaczšć skandować nasze hasła, wyskoczył z krzykiem z szeregu. Biegł do flagi, żeby jš œcišgnšć, ale mu się nie udało. Złapali go i powlekli. (...) Wtedy zaczęłyœmy my, a stało nas tam koło 60. Dołšczyli do nas inni, również wielu zwykłych więŸniów. Skandowali też mnisi z rukhagu [oddziału] 5. Choć krzyczało wielu kryminalnych, w tym zgiełku strażnicy nie zwrócili na to uwagi. Odprowadzili ich do cel, a potem przyszli po nas, ale nie ruszyłyœmy się z miejsca i dalej wykrzykiwałyœmy nasze hasła. Wtedy na scenie pojawiła się Ludowa Policja Zbrojna. Próbowali, bez skutku, przywrócić porzšdek i w końcu wezwali posiłki z koszar, które leżš poza terenem więzienia. Przyszło ich tylu, że na każdš z nas przypadało szeœciu żołnierzy. Bijšc, zagonili nas między klomby i w końcu na nie wkopali. Okładali nas, gdzie popadło, karabinami. Nie chciałyœmy iœć i nadal wznosiłyœmy nasze okrzyki. Powlekli nas w kierunku cel, przed oddział. Czekało tam na nas wielu żołnierzy z karabinami i tarczami. Zostałyœmy otoczone. Wycišgali po jednej i strasznie bili. Potem zagonili nas na dziedziniec oddziału, kazali uklęknšć i położyć dłonie na ziemi. Pobili też [szeœć więŸniarek, które nie brały udziału w uroczystoœci na placu apelowym]. Usłyszały, że krzyczymy, i też zaczęły krzyczeć. Wyłamały drzwi i wybiegły na dziedziniec. Bardzo ucierpiały, były całe poranione. Wyglšdały jak trupy. Zostawili nas na dziedzińcu do póŸnego wieczora. W nocy zamknęli w karcerach te, które nie były na placu, i chyba 16 z naszej grupy”.

Njidrol i pozostałe więŸniarki, które nie trafiły do izolatek, odmówiły jedzenia, ponieważ zamkniętym w karcerach nie zanoszono posiłków. Kilka dni po tym, jak zaczęły znów jeœć, strażnicy kazali im odœpiewać chiński hymn. Odmówiły – za karę kazano im stać.

„Wszystkie byłyœmy bardzo słabe, ponieważ niedawno nas zbili, a potem w ogóle nie jadłyœmy. [Stojšca obok mnie mniszka, Khedron Jonten] była tak osłabiona, że osunęła się na ziemię. Powiedzieli, że się modli i bije pokłony przed Jego Œwištobliwoœciš Dalajlamš, a przecież ona po prostu nie mogła ustać. Podnieœli jš [dwaj strażnicy]. Powiedziałam im, że ona się nie modli i nie składa pokłonów. Spytali mnie, skšd to wiem. Odparłam, że powinni być poważni – upadła, bo nie mogła ustać. Wtedy mnie skopali i powiedzieli, że mam się nie wtršcać. Powiedzieli Khedron Jonten, że ma złożyć przed nimi sto pokłonów. Nie mogła, bo była za słaba, więc zaczęli jš bić. Potem zabrali jš do swojego biura i pobili jeszcze bardziej. Nie widziałyœmy tego, ale wszystko było słychać. Jak skończyli, wyprowadzili jš na plac, postawili na głowie miskę z wodš i kazali tak stać dzień i noc. Kiedy wróciła do celi następnego dnia, nie mogłyœmy na niš patrzeć. Razili jš pałkami elektrycznymi – twarz, usta, całe ciało. Nic nie widziała. Wracała do celi po omacku, potykajšc się o barierki klombów, skrzynie na œmieci i beczki. Podbiegłyœmy do niej i ułożyłyœmy jš na pryczy. Nie mogła mówić. Prosiłyœmy, żeby napiła się herbaty, ale nie była w stanie, wlałyœmy jej więc do ust kilka kropli. (...)

Trzy dni póŸniej wyprowadzili z cel pięć mniszek, które póŸniej zginęły [jednš z nich była Khedron Jonten], i mnie. Pognali nas na plac za to, że nie chciałyœmy œpiewać hymnu. Powiedzieli, że naplułyœmy na flagę i dlatego teraz mamy przed niš klęczeć. Odparłyœmy, że nie będziemy tu klęczeć. Wtedy wyprowadzili z samochodu dwóch mężczyzn ze skutymi na plecach rękami. To mogli być więŸniowie kryminalni. [Urzędnicy] powiedzieli nam, że żołnierze zabierajš ich na egzekucję i że my też zostaniemy stracone za nieposłuszeństwo w więzieniu. „Jeœli was zabijemy i ukryjemy ciała, nikt się nawet nie dowie, bo nikt o was nie dba – powiedzieli. – Jesteœcie kurzem społeczeństwa, rzeczami bez żadnej wartoœci. Nic nie kosztujecie”. Kazali nam wrócić do cel i napisać oœwiadczenie, jak zmienimy zdanie i będziemy gotowe odœpiewać hymn. Dali nam dwie kartki papieru. Napisałyœmy: „Jesteœmy niewinne i nie popełniłyœmy żadnego przestępstwa. Ciężko pracujemy, dajemy z siebie wszystko, a skoro nie dopuœciłyœmy się żadnej zbrodni, nie ma w nas nic, co wymagałoby zmiany”. Następnego dnia wezwali nas znowu i kazali œpiewać hymn. Nie zrobiłyœmy tego i po prostu stałyœmy w milczeniu w sali, do której nas zaprowadzono. Przyszli sprawdzić, co robimy, i zobaczyli, że nie œpiewamy. Wywlekli nas stamtšd za włosy. Wpychali w usta kije, mówišc, że coœ musi być z nimi nie tak. Powiedziałyœmy, że nie obiecywałyœmy œpiewania i że nie będziemy tego robić. Tej nocy bili nas bardzo długo. (...)

Następnego dnia znów nas wezwali. Kazali się przyznać, ale odmówiłyœmy, wyjaœniajšc, że nie popełniłyœmy żadnego przestępstwa i że w naszych umysłach nie ma nic, co należałoby zmieniać. Powiedzieli, że nie będš o nic wypytywać, bo majš do nas tylko jedno pytanie: będziemy œpiewać hymn czy nie? Odparłyœmy, że nie. „Próbowaliœmy z wami łagodnie i twardo, ale wy się nie zmieniacie”, powiedzieli i wyszli, a do sali wkroczyło szeœciu żołnierzy. Zapytali, czy chcemy się z nimi bić. Jak miałybyœmy z nimi walczyć? Z szeœcioma wyszkolonymi mężczyznami, chińskimi żołnierzami z Drapczi? (...) To musiało być dziesięć, może jedenaœcie dni po 1 maja. Powiedzieli, że partia komunistyczna nas karmi. Odparłyœmy, że komuniœci nas nie karmiš, że komunistyczny rzšd nas grabi i każe nam płacić wysokie podatki. W tej samej chwili dostała w twarz metalowymi obcęgami. Połamali mi zęby. Plunęłam mu w twarz krwiš. (...) Zaczęło się straszne bicie. Walili naszymi głowami w œciany. Tłukli pałkami elektrycznymi, a to jest najgorszy rodzaj bicia. W jednej chwili traci się władzę w całym ciele i pada na ziemię. Wszystkie byłyœmy grubo ubrane, więc wszystko z nas zdarli. Œcišgnęli nam buty i razili pałkami stopy. Nie chciałam krzyczeć, gdy mnie bili i razili pršdem, ale nie byłam w stanie tego powstrzymać, dlatego wszyscy usłyszeli, co się dzieje. Przez te połamane zęby miałam pokrwawionš twarz i całe ciało. Kazali nam wstać, ale po rażeniu pršdem było to bardzo trudne. Kiedy w końcu odzyskałam przytomnoœć i spojrzałam na pozostałe, były tak zmasakrowane, że musiałam odwrócić wzrok. Oblali nas wodš, mówišc, że tylko udajemy, że nie możemy stać. Chwycili mnie za włosy i tłukli mnš o œcianę. Myœlałyœmy, że nie przeżyjemy, bo nigdy przedtem tak nas nie bili. Strażnicy nie dbali o to, poza tym w ogóle ich tam nie było. Otaczali nas sami żołnierze, wyszkoleni i silni. Znowu plunęłam na nich krwiš. Wtedy chwycili mnie za głowę i uderzyli niš o œcianę. Straciłam przytomnoœć. Ocknęłam się [po siedmiu dniach] w więziennej sali chorych. Nie wiem, czy inne przewieziono do szpitala bezpoœrednio z sali, w której nas bili, czy też odesłano je wczeœniej na oddział, czy może w ogóle nie zabrano do kliniki.

W więziennym szpitalu Njidrol odwiedzili urzędnicy z Lhasy. Nie wie, z jakiego byli departamentu. Pytali, co się jej stało, a po ich wizycie warunki w więzieniu zmieniły się na lepsze. Najprawdopodobniej prowadzili dochodzenie w sprawie protestów, do których doszło w Drapczi w maju 1998 roku.