Autorzy przypominajš, że petycja adresowana była do Centralnej Komisji ds. Etnicznych, Centralnego Biura ds. Religijnych, Centralnej Administracji ds. Sportu, Ludowego Rzšdu Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (TRA) oraz pekińskiej Akademii Wychowania Fizycznego i samego Zhanga. 19 lipca Biuro Przyjęć (chiń. xinfang) Rady Państwa poinformowało ich telefonicznie, że zapoznało się z treœciš listu i „zapobiegło” planom Zhanga, zapowiadajšc też szczegółowy komunikat w tej sprawie Oœrodka Zarzšdzania Pływaniem Centralnej Administracji ds. Sportu. Dyrektor Oœrodka Jing Zhi, z którym skontaktowali się autorzy, miał oœwiadczyć: „Przekazaliœmy już Zhangowi powiadomienie o odwołaniu jego planu, gdyż musimy strzec jednoœci wszystkich narodowoœci oraz szanować uczucia naszych tybetańskich rodaków”, i wyrazić nadzieję, że grupa „dobrze nagłoœni tę kwestię”.

W petycji z 22 czerwca znalazły się ostre sformułowania, odzwierciedlajšce sprzeciw autorów wobec przedsięwzięcia Zhanga i determinację, by mu zapobiec. List z 20 lipca chwali natomiast władze za „szybkie i słuszne rozwišzanie problemu”, uderzajšc w ton politycznej poprawnoœci: „Uważamy, że dzięki załatwieniu tej sprawy nasz rzšd może pokazać œwiatu właœciwe stanowisko i postawę wobec kwestii takich jak ochrona œrodowiska, narodowoœć i religia, obalajšc w ten sposób stronnicze i błędne poglšdy na temat polityki naszego rzšdu, które panujš w niektórych krajach zachodnich”.

Choć oœwiadczenie ociera się o polityczne lizusostwo, autorzy wspominajš też o „zainteresowaniu i poparciu ponad dziesięciu tysięcy osób z wielu regionów, o różnych narodowoœciach i profesjach” (a więc nie tylko Tybetańczyków) w Internecie. Cała sprawa wywołała „głębokš racjonalnš dyskusję”, która „pogłębiła zrozumienie zagadnienia i doprowadziła do wspólnych wniosków na wysokim poziomie”. Według autorów reakcje te dowodzš, że problem „przekroczył granice narodowoœci i religii”, stajšc się elementem „globalnego dšżenia do ochrony œrodowiska, dziedzictwa przyrody i ludzkoœci oraz œwiętych zabytków natury”.

Oœwiadczenie nawišzuje wielokrotnie do modnych obecnie w Chinach postaw „ekologicznych”: „[mamy nadzieję, że] od tej chwili coraz więcej osób będzie się uczyć żyć w zgodzie z naturš”. W tym ujęciu – popularnym w oczach chińskiej opinii publicznej – tybetańska kultura i przyroda sš z założenia œciœle powišzane: „Sprawa ta zakończyła się zgodnie z życzeniem naszych przyjaciół, którzy szanujš i miłujš przyrodę i kulturę Tybetu”. Rosnšce zainteresowanie „mas” ekologiš zostało ostatnio formalnie zaaprobowane przez władze, które ogłosiły na przykład, że chcš, aby Igrzyska w Pekinie – priorytetowy i najbardziej prestiżowy projekt tej dekady – były pierwszš „zielonš Olimpiadš”, uznajšc tym samym globalny i „nowoczesny” ruch ekologiczny.

Choć oœwiadczenie jest ostentacyjnie „zielone” i podkreœla szerokie poparcie społeczne, nie ma w nim wštku „władzy ludu”. Odwołuje się raczej, podobnie jak sama petycja, do motywów przewodnich dyskursu politycznego w Chinach, wedle których na odpowiedzialnych, przestrzegajšcych prawa obywatelach spoczywa obowišzek działania w istniejšcych strukturach i aktywnego wspierania realizacji narodowych celów partii.