Wiarygodne Ÿródła informujš o aresztowaniu dwóch Tybetańczyków w okręgu Kardze prowincji Sichuan. Najprawdopodobniej sš podejrzewani o przekazywanie informacji o sprawie Tulku Tenzina Delka i Lobsanga Dhondupa.

12 lutego 2003 o siódmej rano szeœciu funkcjonariuszy policji weszło do domu Taphela. Zatrzymany ma 34 lata, pochodzi z Lithang Sampa, prowadzi interesy. Jego żona jest siostrzenicš Tulku Tenzina Delka. W domu mieszkało osiem osób.

14 lutego 2003, nocš, zatrzymano w Njagczu drugiego biznesmena, czterdziestodwuletniego Dhedhe z Lithang Derge. Dhedhe był jednym z dwóch “krewnych” obecnych na pierwszym, niejawnym procesie Tulku i Lobsanga.

Udało się również potwierdzić informacje o skazaniu na pięć lat więzienia Ceringa Dhondupa, sołtysa wioski Othok w Njagczu, którego aresztowano dwa miesišce po zatrzymaniu Tulku Tenzina Delka 7 kwietnia 2003. Wiarygodne Ÿródła twierdzš, że jest on więziony w areszcie œledczym w Darcedo. Nie wiadomo, gdzie przebywajš Taphel i Dhedhe.

Lobsang Dhondup został stracony 26 stycznia 2003, a Tulku Tenzina Delka skazano na karę œmierci w zawieszeniu na dwa lata. Kary te wymierzył im 2 grudnia 2002 Poœredni Sšd Ludowy w Kardze. Proces był nieuczciwy, odbywał się za zamkniętymi drzwiami, nie przestrzegano właœciwych procedur prawnych. 17 lub 18 lutego 2003 policja Tybetańskiej Prefektury Autonomicznej Kardze wezwała krewnych Lobsanga do “odebrania zwłok syna”. Kiedy stawili się w Darcedo, otrzymali torebkę z popiołem, który – jak usłyszeli – miał być “prochami” Lobsanga Dhondupa.

W zwišzku ze sprawš Tulku Tenzina Delka władze chińskie przetrzymujš obecnie co najmniej osiem osób, dwie inne uznaje się za “zaginione”. Aszera Dhargjala, Tamdinga Ceringa, Dhondupa i Cultrima Dhargjala aresztowano wraz z Tulku nocš 7 kwietnia 2002. Taszi Phuncog, mistrz dyscypliny (tyb. geko) i były stróż z założonego przez Tulku klasztoru Thekczen Dziangczup Czoling, został zatrzymany na przełomie lipca i sierpnia. Odpowiadał m.in. za organizację rytuałów i œwišt w klasztorze. Nadal nie wiadomo, co stało się z dwoma sierotami pozostajšcymi pod opiekš Tulku. Dzieci zaginęły na przełomie maja i czerwca 2002. Od tej pory nikt ich nie widział.

Dwudziestooœmioletni Phuncog Cering odlewał posšgi buddyjskie w Kardze. Przez półtora roku więziono go za protest przeciwko aresztowaniu słynnego nauczyciela Gesze Sonama Phuncoga 25 paŸdziernika 1999 roku. W styczniu 2003 roku udało mu się uciec z Tybetu.

“Kiedy 26 paŸdziernika 1999 roku wyszedłem do pracy, ktoœ powiedział mi, że poprzedniego dnia aresztowano Gesze Sonama Phuncoga. Spotkałem się ze współpracownikami i kilkoma przyjaciółmi. Powiedziałem im, że musimy mu pomóc: pójœć tam i domagać się jego uwolnienia. Wszystko działo się nagle, nie było czasu na planowanie, nie wiedziałem więc, ilu nas będzie. Poszliœmy pod komisariat okręgu Kardze. Kiedy obejrzałem się za siebie, miałem wrażenie, że jest nas jakieœ trzysta osób. Najpierw ze złożonymi dłońmi błagaliœmy o uwolnienie Gesze. Wtedy wyszedł do nas Jarga, młodszy czutrang, i warknšł, że przełożeni wydali jasne rozkazy – strzelać do każdego, kto będzie protestować przeciwko aresztowaniu. “Zabij mnie teraz – odpowiedziałem mu – albo uwolnij Gesze. W przeciwnym razie wejdę tam i sam się zabiję”. Ponieważ groŸby zdały się na nic, zmienili taktykę i powiedzieli, by kilku z nas weszło do œrodka, “żeby szczerze porozmawiać o tym, co nas nurtuje”. Nie uwierzyłem im i odparłem, że nikt z nas nie wejdzie na komisariat.

O wpół do jedenastej otoczyło nas około stu funkcjonariuszy Ludowej Policji Zbrojnej (LPZ) i Biura Bezpieczeństwa Publicznego (BBP). Zaczęło się straszne bicie. Oficer okręgowego BBP uderzył mnie w twarz kolbš pistoletu. Poczułem smak krwi w ustach i straciłem przytomnoœć. Ocknšłem się zalany krwiš, już za bramš. Musieli nas wcišgnšć – mnie i mojego przyjaciela – do œrodka. Znów się za nas wzięli. Bili nas jakbyœmy byli psami. Kiedy skończyli, spróbowałem wstać, ale nie mogłem utrzymać się na nogach.

Trzymali nas tam pięć dni i nocy. Bili przez cały czas, na zmianę. To było straszne. Wylewali na twarz wrzštek, dŸgali elektrycznymi pałkami, okładali kolbami i drewnianymi kołkami. Kilka razy ktoœ bił mnie w głowę kamieniem.

Potem przenieœli mnie do mniejszej celi, jakieœ trzy na trzy metry. Najpierw byłem w niej sam, ale następnego dnia zaczęli dochodzić inni. Wszystkich zatrzymano w zwišzku z niepokojami, jakie wywołało aresztowanie Gesze. W końcu upchali tam jakieœ dwanaœcie osób, w tym trzy starsze kobiety. Byłem najmłodszy, miałem 25 lat. Mnie i kolegę traktowano najgorzej, bo zabrali nas prosto z demonstracji. Innych wycišgali z domów, po rewizjach. Najstarsza osoba w naszej celi, kobieta, miała 55 lat.

Zabronili nam rozmawiać, ale i tak byliœmy na to zbyt słabi i wycieńczeni. Czasami skuwali nas z sobš albo wišzali ręce za plecami.

Trzymali mnie tak dwa miesišce. Codziennie byłem wzywany na przesłuchania i bity. Co najmniej cztery, pięć razy dziennie. Przez półtora miesišca nie dostałem nic do jedzenia. Gdyby nie to, że inni mieli campę, umarłbym chyba z głodu.

Z celi wychodziliœmy tylko na przesłuchania. Nie było w niej naturalnego œwiatła. Mieliœmy jeden wspólny kibel – wiadro z pokrywkš. Oficerom nie przeszkadzało to, że w celi sš kobiety. Zresztš bili je dokładnie tak samo, jak nas. Było tak mało miejsca, że wszyscy nie mogli się położyć. Sytuację komplikowały kajdany. Musieliœmy znosić to – i smród – przez dwa miesišce.

Ilekroć wyprowadzali mnie na przesłuchanie, dostawało się i reszcie. Tłukli w trybie 10-15 funkcjonariuszy na jednego. Co chwila wywoływano kogoœ na bicie. Wszystko było umazane krwiš. Oficerowie lubili oddawać mocz na twarze katowanych. Nie spotkało to jednak mnie ani żadnej z kobiet. Wœród naszych oprawców byli Czokjap, Lolo, Jikhap, Jama Dordże, Cering, Namgjap, Jadziar Ming, Jarczar, Phabjing, Namgjab, Czazim Ming, Drapung Poszor.

20 grudnia 1999 w areszcie pojawił się urzędnik Poœredniego Sšdu Ludowego Prefektury Kardze. Oœmiu z nas wywołano z celi. Zrobiono nam zdjęcia, odczytano zarzuty i wyroki. W cišgu kilku dni przeniesiono nas do więzienia Menyang (Menyang, prowincja Sichuan). Każdy otrzymał prawo do pięciominutowych odwiedzin.

Do Menyangu wieŸli nas pięć dni. Trafiliœmy na oddział, który specjalizował się w wyczerpujšcych ćwiczeniach i musztrze. Od czwartej rano do dziewištej wieczorem – z dziesięciominutowš przerwš na obiad. Czasami rano kazano nam jeszcze oglšdać godzinny film o wielkoœci Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Przeżyliœmy tak dwa miesišce. Dostawaliœmy małe, właœciwie niejadalne racje żywnoœci. Było bardzo ciężko.

Następnie przenieœli na do grupy roboczej nr 4 tego samego więzienia. Trzymali tam około 4.000 osób – samych Chińczyków poza naszš ósemkš. Robiliœmy cegły. Praca na słońcu, w koszmarnym żarze. Bez końca i bez jedzenia. Ponieważ byliœmy daleko od domu, rzadko kiedy ktoœ nas od odwiedzał.

Zwolnili mnie w 2001 roku. Życie za murami też było koszmarem. Cišgle mnie nachodzili. W kwietniu 2001 skonfiskowali mi rower za “brak odpowiedniej dokumentacji”. Zaraz potem wymierzyli grzywnę, 400 yuanów. Nie mam pojęcia, za co. Postanowiłem od tego wszystkiego uciec. Pojechałem do Lhasy i cztery miesišce póŸniej – 2 stycznia 2003 – dotarłem do Katmandu.

Wiarygodne Ÿródła informujš, że pod koniec maja 2002 funkcjonariusze BBP Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (TRA) i BBP Gongkar wydalili 17 pustelników, którzy medytowali w położonych na granicy okręgów Lhoka Gongkar i Czuszul jaskiniach Czaksam Czori. Dla Tybetańczyków jest to œwięta góra; podczas buddyjskich œwišt odwiedzajš jš tysišce pielgrzymów. Niektórzy adepci praktykowali tam od wielu lat.

Ostatnia fala represji wobec buddyzmu tybetańskiego rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to “grupy robocze” narzuciły kampanię “reedukacji patriotycznej” wszystkim œwištyniom. Osoby medytujšce w odosobnieniu nie były niš zagrożone aż tak, jak mnisi i mniszki w klasztorach. Przymusowe przerwanie długoletniego “odosobnienia medytacyjnego” jest dla praktykujšcego niewyobrażalnym ciosem.