Z napływajšcych z Tybetu raportów wynika, że 1 lipca zwolniono dwudziestu dziewięciu przewodników z agencji turystycznej w prefekturze Szigace. W czerwcu powołano Departament ds. Dyscypliny Przewodników Turystycznych, który prowadził dochodzenia w osiemnastu oddziałach chińskiego International Tourist Service (ITS) TRA, szukajšc przewodników, którzy kształcili się w szkołach emigracyjnych.

„Komisje nowego departamentu prowadzš œledztwa w biurach i agencjach turystycznych w Lhasie, podlegajšcych ITS Tybetańskiego Regionu Autonomicznego. Badajš przeszłoœć przewodników; interesujš ich przede wszystkim szkoły, które ukończyli, i ewentualna działalnoœć polityczna. Egzaminowano nas ze znajomoœci przepisów i kazano dostarczyć referencje. Na pięć dni przed urodzinami Dalajlamy wszystko to skończyło się zwolnieniem dwudziestu dziewięciu przewodników, którzy kształcili się w Indiach. Nie ruszyli żadnego absolwenta chińskich uniwersytetów”, mówi Sonam Łangdu, jeden ze zwolnionych przewodników, który dotarł do Nepalu 27 lipca 2000.
Łangdu wrócił do Tybetu w 1997 roku. Przez cztery lata uczył się w szkole, prowadzonej przez tybetański rzšd emigracyjny. Po powrocie pracował w agencji turystycznej prefektury Szigace z siedzibš w Lhasie. Agencja zatrudniała 75 osób: 43 urzędników i 32 przewodników. Władze chińskie wydały niedawno tzw. Trzynastopunktowš instrukcję dla przewodników, zakazujšcš informowania turystów o prawdziwej sytuacji Tybetańczyków w Tybecie.
Instrukcja zabrania rozmów z turystami na temat „sprawy” Tybetu, więzień i więŸniów politycznych, karczowania lasów i przemysłu wydobywczego. Zwiedzajšcy nie mogš fotografować kaplic, żebraków i nędzarzy. Turyœci i przewodnicy nie mogš wystawiać na widok publiczny ani rozdawać zdjęć Dalajlamy. Obowišzujš strefy „zakazane”, do których cudzoziemcy nie majš wstępu. Przewodnicy nie mogš pokazywać, gdzie znajdujš się koszary, ani rozmawiać o jednostkach wojskowych. Wœród tematów tabu jest także bieda Tybetańczyków i przesiedlanie ludnoœci chińskiej do Tybetu.
W 1997 roku władze nie przedłużyły zezwoleń szeœćdziesięciu dziewięciu tybetańskim przewodnikom. Rzšd, zaniepokojony zagranicznymi „wpływami separatystycznymi”, przede wszystkim z Indii, prowadził wówczas kampanię, wymierzonš w powracajšcych do kraju Tybetańczyków. Już na szóstym zjeŸdzie Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych TRA (czerwiec 1994) mówiono o „przewodnikach, którzy współdziałajš z turystami, godzšc w bezpieczeństwo państwa” i wzywano do „położenia kresu temu procederowi”.
W maju 2000 zatrudniono ponad stu chińskich przewodników. Tybetańczycy musieli stanšć do egzaminów politycznych i przedstawić œwiadectwo ukończenia szkoły chińskiej lub tybetańskiej.
Zwolnienie przewodników, którzy kształcili się w Indiach, jest kolejnym œwiadectwem lęku władz przed „separatyzmem” i „destabilizacjš”. Władze chińskie próbujš ograniczać kontakty Tybetańczyków z krewnymi i przyjaciółmi z zagranicy. Tybetańczycy z Indii traktowani sš z najwyższš podejrzliwoœciš i narażeni na rozmaite szykany.