17 kwietnia 2000 rzšd ChRL opublikował raport, poœwięcony warunkom w więzieniach Tybetańskiego Regionu Autonomicznego. Władze chińskie malujš różowy obraz zakładów karnych w Tybecie, cytujšc, na przykład, tybetańskiego więŸnia, który porównuje swój wyrok „do akademickiego semestru”. Niemniej faktycznie tybetańskie więzienia nadal należš do najgorszych na œwiecie. Tybetańscy więŸniowie sš bici stalowymi prętami i kijami, razi się ich pršdem elektrycznym (zwłaszcza najwrażliwsze częœci ciała – usta i genitalia), wiesza za wykręcone na plecach ręce, polewa lodowatš wodš, szczuje psami i głodzi, odmawia się im opieki medycznej i wtršca, na wiele miesięcy, do izolatek i karcerów. W 1998 roku Międzynarodowa Komisja Prawników stwierdziła, że najgorzej przedstawia się sytuacja tybetańskich więŸniarek, które, na przykład, bywajš gwałcone elektrycznymi pałkami.
„Od czasu ratyfikowania przez Chiny Międzynarodowej Konwencji przeciwko Torturom oraz Innemu Okrutnemu, Nieludzkiemu lub Poniżajšcemu Traktowaniu lub Karaniu w 1988 roku w więzieniach Tybetu, na skutek tortur i brutalnego traktowania, zginęło 71 Tybetańczyków”, twierdzi Lobsang Njandak, dyrektor Tybetańskiego Centrum Praw Człowieka i Demokracji. Doniesienia z Tybetu zadajš kłam raportowi chińskiego rzšdu; wszystkie liczšce się organizacje praw człowieka potępiajš Chiny za to, jak traktujš one tybetańskich więŸniów. W 1998 roku Amnesty International stwierdziła: „Torturowanie i maltretowanie zatrzymanych i skazanych w aresztach œledczych, więzieniach oraz w obozach pracy nadal ma charakter powszechny; bywa, że kończy się œmierciš więŸnia. Warunki w więzieniach często sš bardzo złe; brakuje żywnoœci i opieki medycznej, co sprawia, że wielu więŸniów ciężko choruje”. Autorzy chińskiego raportu utrzymujš natomiast, że więŸniowie sš regularnie badani przez lekarzy, którzy uważajš, że większoœć skazanych cieszy się dobrym zdrowiem.
W lutym władze chińskie poinformowały Specjalnego Sprawozdawcę ONZ ds. Przemocy wobec Kobiet, że w maju 1998 roku nie doszło do żadnych protestów w więzieniu Drapczi. Chińscy strażnicy otworzyli wówczas ogień do tybetańskich więŸniów, którzy domagali się wolnoœci dla Tybetu. Owa kanonada i fala póŸniejszych brutalnych represji kosztowały życie jedenastu Tybetańczyków. Czoenji Gjalcen, która odbywała wyrok w Drapczi, kiedy doszło do owych protestów, potwierdziła informacje o zgonie Cultrim Sangmo, dwudziestopięcioletniej mniszki, która zmarła 15 maja 1998. „Strażnicy bili i torturowali Sangmo. Do ostatniej chwili odmawiano jej opieki medycznej” – powiedziała TCPCD 27 kwietnia, zaraz po ucieczce z Tybetu. „Roœnie liczba tybetańskich więŸniów politycznych, którzy umierajš w więzieniach lub zaraz po opuszczeniu ich murów – stwierdza Tibet Information Network w raporcie poœwięconym tybetańskim więŸniom. – Najbardziej zagrożone sš więŸniarki, zwłaszcza te z lhaskiego więzienia Drapczi. (...) Ginie pięć procent, czyli jedna na dwadzieœcia. (...) W latach 1987-1998 umierał jeden na czterdziestu więŸniów politycznych”. Lobsang Geleg, zastępca dyrektora więziennictwa TRA, miał natomiast powiedzieć autorom chińskiego raportu, że „władze lokalne kierujš zakładami karnymi zgodnie z ustawš, co jest gwarantem podstawowych praw więŸniów”.
Rzšd ChRL utrzymuje również, że więŸniarki nie wykonujš ciężkich prac, a więŸniowie pracujš tylko cztery dni w tygodniu po szeœć godzin. Byli więŸniowie, którym udało się uciec z Tybetu, twierdzš natomiast, że zmuszano ich do długotrwałej ciężkiej pracy i wyczerpujšcych ćwiczeń fizycznych – nie zapewniajšc przy tym odpowiedniego pożywienia i opieki lekarskiej.