11 marca ministrowie spraw zagranicznych państw Unii Europejskiej rozmawiali o sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Chinach przed 58. sesjš Komisji Praw Człowieka ONZ. Ponownie doszli do zdumiewajšcych konkluzji: oœwiadczyli, że poprš projekt rezolucji, jeœli zostanie on wniesiony, gdyż ChRL na krytykę zasługuje (szafowanie karš œmierci, powszechne stosowanie tortur, Tybet, Xinjiang itd.), ale sami projektu nie przedstawiš.

Jednoczeœnie zapowiedziano kontynuowanie “dwustronnego dialogu” o prawach człowieka z Pekinem, choć i Parlament Europejski, i parlamenty poszczególnych państw (zwłaszcza Wielkiej Brytanii) uznały, że nie ma on większego sensu i nie przynosi żadnych rezultatów.

Trudno znaleŸć usprawiedliwienie dla tej decyzji, która wydaje się godzić w sam sens istnienia i działania Komisji. Bo czemu miałaby ona służyć, jeœli nie potępianiu państw, o których doskonale wiadomo, że dopuszczajš się drastycznych naruszeń praw człowieka?

Najlepiej chyba podsumowały to dwie tybetańskie mniszki, byłe więŸniarki polityczne z osławionego Drapczi, podróżujšce akurat po Europie: “Porównanie tchórzliwego zachowania Unii Europejskiej z postawš naszej przyjaciółki Ngałang Sangdrol, która nie dała się uciszyć nawet w więzieniu, napawa głębokim obrzydzeniem”.

Jeœli nie ostatnia, to jedna z ostatnich, nadzieja w Polsce.