Z napływajšcych z Tybetu raportów wynika, że Khenpo Dzigme Phuncogowi, głównemu opatowi ważnego instytutu buddyjskiego we wschodnim Tybecie, może grozić aresztowanie.
„To bardzo dziwne, ponieważ Khenpo Dzigme Phuncog jest osobš niezwykle uduchowionš i nigdy nie miał nic wspólnego z politykš – powiedział kalon [minister] T.C. Tethong z Departamentu Informacji i Stosunków Zagranicznych Centralnej Administracji Tybetańskiej. – Jeżeli doniesienia te sš prawdziwe, wzywamy chiński rzšd do opamiętania, ponieważ lama ten nie popełnił żadnego przestępstwa i robił niczego, co państwo chińskie mogłoby uznać za działalnoœć politycznš”.
Władze wydalajš jednak tysišce mnichów i mniszek z Instytutu Buddyjskiego Serthar (nazywanego również Larung Gar lub Instytutem Ngari Nangten) w Kanze, we wschodnim Tybecie, przyłšczonym do chińskiej prowincji Sichuan.
Raporty zaczęły napływać, gdy władze chińskie zwiększyły „zainteresowanie” rosnšcš populacjš mnichów i mniszek w Instytucie Serthar. Wiosnš w Larung Gar pojawili się urzędnicy z trzynastu różnych dystryktów Kanze, Darcedo, Derge, Njarongu, Serszul i Serthar (Serta), informujšc, że centralny rzšd ChRL w Pekinie i rzšd prowincji w Czengdu nakazały zmniejszenie liczby duchownych w Instytucie z dziesięciu tysięcy do półtora tysišca. Władze powiedziały, że wydaleni duchowni muszš wrócić do swoich dystryktów lub okręgów, a ich klasztorne cele majš zostać zburzone.
Urzędnicy działali na polecenie prezydenta ChRL Jiang Zemina. W 1999 roku w Instytucie Serthar kršżył dokument, który mówił, że Jiang Zemin polecił wyraŸnie władzom prowincji, by pozbyły się tak wielkiego oœrodka studiów buddyjskich.
Nie była to pierwsza wizyta chińskich urzędników w Instytucie. Według Tibet Information Network, w czerwcu 1999 klasztor odwiedziła grupa lokalnych urzędników chińskich, którzy powiedzieli opatowi Khenpo Dzigme Phuncogowi, ze „w Instytucie może przebywać najwyżej 1.400 uczniów. W cišgu trzech lat macie doprowadzić do zredukowania liczby [duchownych] do tego limitu”.
Khenpo Dzigme Phuncog miał odpowiedzieć: „Wszyscy uczniowie przybyli i wstšpili do Instytutu z własnej woli. Nie zapraszałem ich ani nie werbowałem. Wyrzucanie ich stšd wydaje mi się więc niestosowne. Poza tym nie chciałbym być odpowiedzialny za ewentualne konflikty etniczne między Tybetańczykami a Chińczykami, które mogłoby wywołać nagłe, przymusowe wydalenie tysięcy tak tybetańskich, jak chińskich uczniów Instytutu”.
Według TIN, rzšd planował redukcję, gdy w Instytucie przebywało 8.800 uczniów. Władze miały zezwolić na pozostanie 400 z 700 chińskich mnichów i mniszek oraz tysišca z ponad oœmiu tysięcy Tybetańczyków. Na przeszkodzie stanšł niezwykle wysoki poziom nauczania w Instytucie. Program, wykłady oraz chińsko i tybetańskojęzyczne podręczniki Larung Gar nie majš sobie równych.
Chińscy urzędnicy wrócili do Instytutu po dwóch latach. Co stoi za tym odwlekanym, nagłym zainteresowaniem zagubionym w odludnym zakštku Tybetu Instytutem? Państwo chińskie najwyraŸniej boi się jego popularnoœci i uczniów, którzy œcišgajš tu z całego œwiata.
Chiny niepokoi też fakt, że Instytut Serthar stał się sercem renesansu studiów buddyjskich, które przycišgajš rzesze zainteresowanych. Międzynarodowa grupa duchownych rozrastała się w alarmujšcym tempie. W Serthar studiowali chińscy mnisi (około tysišca), uczniowie z Singapuru, Malezji i Hongkongu oraz cztery tysišce mniszek z afiliowanego klasztoru żeńskiego. Największš częœć populacji Instytutu stanowili jednak Tybetańczycy z trzech tradycyjnych prowincji Tybetu.

Instytut Buddyjski Serthar

Władze chińskie, cierpišce już na fobię na tle Falun Gong, sš głęboko zaniepokojone popularnoœciš Instytutu Serthar, nad którym nie majš oficjalnej kontroli. Larung Gar jest instytucjš unikalnš. Khenpo Dzigme Phuncog założył instytut w 1980 roku jako prywatnš pustelnię, w której udzielał nauk grupce uczniów. W cišgu następnych lat ich liczba bezustannie rosła. Przybywali z różnych regionów kraju, by uczyć się i żyć u boku słynšcego z ekumenizmu Khenpo.
X Panczenlama zdobył oficjalne zezwolenia dla Instytutu Buddyjskiego Serthar w 1987 roku, który od tej pory funkcjonował jako „akademia”. Choć duchowni muszš przestrzegać tu œcisłych zasad dyscypliny monastycznej, Instytut nie jest formalnie klasztorem. Przybywajšcy uczniowie budujš sobie własne chatki. Instytut nie prowadzi klasztornych kolegiów i przyjmuje adeptów wszystkich szkół buddyzmu tybetańskiego.
Zdaniem TIN „akademicki” status Serthar sprawił, że Instytut ominęła pierwsza fala edukacji patriotycznej, której w 1997 roku poddano klasztory buddyjskie z tybetańskich regionów przyłšczonych do Sichuanu. Wydaje się, że władze chińskie właœciwie nie wtršcały się w życie Instytutu aż do połowy 1999 roku.
Choć Serthar cieszył się owš „autonomiš” aż do 1999, już w 1991 roku obawiano się, że restrykcje, narzucane wszystkim klasztorom tybetańskim przez starajšce się o odzyskanie kontroli nad nimi władze, dotknš z czasem i Instytut. Mniszka, która w tym czasie uciekła z Tybetu, powiedziała TIN, że przybyła do Indii nie dlatego, że naucza się tu na wyższym poziomie, lecz ze strachu przed zamknięciem Serthar.
TIN uważa, że Khenpo Dzigme Phuncog naraził się władzom, odmawiajšc udziału w ceremonii intronizacji mianowanego przez Chińczyków Panczenlamy w grudniu 1995 roku. Podobnie postšpiło tylko kilku wysokich lamów.
Khenpo Dzigme Phuncog urodził się w 1933 roku w Golok w Amdo (przemianowanym przez Chińczyków na Qinghai). Dwa lata póŸniej uznano go za inkarnację Tertona Sogjala, słynnego „odkrywcy ukrytych skarbów” (głównie pism buddyjskich). Khenpo Dzigme Phuncog stał na czele ruchu ekumenicznego i przyjmował nauki wszystkich szkół buddyzmu tybetańskiego. W wieku dwudziestu dwóch lat przyjšł pełne œwięcenia zakonne od Thugi Jesze Norbu. Był głównym uczniem Konczoka Czophela, wielkiego mistrza starych i nowych przekazów. Od dwudziestego czwartego roku życia studiował dyscyplinę monastycznš, pięć głównych nauk, poezję i gramatykę w klasztorze Nubsur.
W wieku lat dwudziestu szeœciu założył pustelnię Senggej Jangcang w Amdo. W tym okresie Chińczycy wielokrotnie próbowali poddać go „wiecom walki klasowej”.
Kiedy w Chinach doszedł do władzy Deng Xiaoping i ogłoszono politykę liberalizacji, Tybetańczykom przyznano pewne swobody kulturalne i religijne. Khenpo Dzigme Phuncog wykorzystał ten moment do powołania Instytutu Serthar, który – dzięki ekumenicznemu podejœciu – okazał się wielkim sukcesem. Œcišgali tu uczniowie z całego kraju i wszystkich czterech szkół buddyzmu tybetańskiego. Khenpo Dzigme Phuncog wymagał od nich przestrzegania trzech œlubowań: nigdy nie tracić z oczu interesu wszystkich czujšcych istot, nie zważajšc na dzielšce je różnice; dšżyć do osišgnięcia oœwiecenia z niewzruszonoœciš skalistej góry; nigdy, nawet pod groŸbš utraty życia, nie porzucać schronienia w Trzech Klejnotach.
W 1986 roku Khenpo Dzigme Phuncog po raz pierwszy udzielił nauk Kalaczakry. W 1987 roku odbył pielgrzymkę na Wutai Shan w Chinach, który dla buddystów jest siedzibš Mandziuœriego, Buddy Mšdroœci. Następnie udał się do Pekinu, gdzie spotkał się z Panczenlamš i nauczał wielu Tybetańczyków, Chińczyków i Mongołów. PóŸniej odwiedził jeszcze wiele œwiętych miejsc w Tybecie.
W 1990 roku złożył wizytę w Indiach. W następnych latach podróżował do Nepalu, Bhutanu, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Tajwanu i Hongkongu, gdzie udzielał nauk tysišcom uczniów i wiernych.