Zorganizowaliœmy tę konferencję, by omówić sprawy naszej narodowej tybetologii i roboty propagandowej w sprawie Tybetu. Mamy się tu zastanowić, jak w nowej sytuacji badania tybetologiczne mogš wspomóc naszš pracę propagandowš za granicš. To pierwsze takie spotkanie, na jakie was zaprosiliœmy. Po raz pierwszy będziemy się zastanawiać, jak, z perspektywy wizerunku [kraju] za granicš, poprawić robotę tybetologicznš – i odwrotnie. Przede wszystkim, w imieniu Departamentu Propagandy Rzšdu Centralnego i Biura Informacji Rady Państwa, serdecznie witam wszystkich zebranych tu specjalistów i uczonych. Chciałbym także wyrazić uznanie za długie lata waszej pracy i wspaniałe osišgnięcia w dziedzinie tybetologii i propagandy zagranicznej w sprawie Tybetu.
Wizerunek Tybetu za granicš stanowi ważny element propagandy zagranicznej naszego kraju oraz niezwykle ważny element naszej walki z klikš Dalaja i wrogimi zachodnimi siłami. Pamiętajšc o rezultatach, jakie chcemy osišgnšć, musimy prowadzić precyzyjne badania sprawy Tybetu. Musimy też pilnie kontynuować naszš propagandowš robotę. Zabiegi te sš zwišzane nie tylko ze sprawš kraju i narodowej jednoœci, ale i z politykš otwartych drzwi, reformami, postępem i stabilnoœciš naszego państwa. Na departamencie propagandy i instytucjach kulturalnych spoczywa więc wspólna odpowiedzialnoœć.
Chciałbym zwrócić uwagę towarzyszy na kilka kwestii, dotyczšcych obecnego stanu naszej walki o Tybet oraz sposobów na poprawienie naszej propagandy zagranicznej w sprawie Tybetu.
Tak zwana „sprawa Tybetu” jest dla państw zachodnich – w tym Stanów Zjednoczonych – głównym pretekstem do westernizowania i dzielenia naszego kraju. Państwa zachodnie, w tym Stany Zjednoczone, chcš obalić nasz kraj i promować swoje systemy społeczne, własne wartoœci i interesy narodowe. W tym celu będš zawsze posługiwać się sprawš Tybetu, próbujšc westernizować, dzielić i osłabiać nasz kraj. Klika Dalaja nigdy nie zmieniła swego separatystycznego charakteru i nie poniechała działań, majšcych podzielić nasze państwo. Nasza walka z klikš Dalaja i wrogimi siłami zachodnimi jest zatem długofalowa, poważna i skomplikowana.
Nasza walka z klikš Dalaja wchodzi obecnie w nowš fazę. W zeszłym roku państwa zachodnie, a przede wszystkim Stany Zjednoczone, podjęły militarnš interwencję w federacji jugosłowiańskiej. Skuteczna interwencja w imię etnicznej religii doprowadziła do niepokojšcego rozkwitu nowej kultury interwencjonizmu, co przyczyniło się do coraz częstszego przywoływania kwestii tybetańskiej.
Administracja USA stosuje dwulicowš strategię, łšczšc naciski na podjęcie dialogu chińsko-tybetańskiego z otwartym poparciem dla Dalaja. Amerykańskie poparcie dla kliki Dalaja jest coraz wyraŸniejsze. Klika Dalaja, wzmacniajšc diabelski sojusz z międzynarodowymi elementami i siłami antychińskimi, łšczy krzykliwe apele o dialog z posunięciami, majšcymi umiędzynarodowić sprawę Tybetu. Uprawia politykę kija i marchewki, by otwarcie przeciwstawiać się Chinom i próbować je dzielić. Ich nowe, agresywne poczynania sš coraz bardziej wyraziste.
Po pierwsze, klika Dalaja zrobiła milowy krok, wzmagajšc działania, które majš umiędzynarodowić sprawę Tybetu. Wyglšda to tak: Dalaj, pod płaszczykiem „prywatnych wizyt”, bierze udział w międzynarodowych konferencjach. Często odwiedza różne państwa pod pozorem udzielania „nauk duchowych”. W ten sposób promuje niepodległoœć Tybetu i konsoliduje swojš bazę w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jednoczeœnie coraz bardziej infiltruje kraje rozwijajšce się w Ameryce Południowej, Azji i Afryce oraz przekonuje do sprawy Tybetu ekspertów od praw człowieka z ONZ na najwyższych szczeblach. Celem strategii Dalaja jest podzielenie macierzy, zyskanie politycznego poparcia i uruchomienie ONZ.
Zachodni przywódcy współpracujš ze sobš, przyjmujšc Dalaja w coraz bardziej wyrafinowany sposób i podnoszšc status takich spotkań. Robiš wszystko, by umocnić wizerunek Dalaja i zrobić zeń postać formatu międzynarodowego. Podczas oficjalnych i nieformalnych spotkań na najwyższych szczeblach opowiadajš sobie o Dalaju i wspólnie naciskajš na nasz kraj, szukajšc dla siebie pozycji mediatora. W 1999 roku Dalaj złożył siedemnaœcie wizyt w czternastu państwach. To w ostatnich latach wynik rekordowy. Co więcej, jego plan podróży obejmował – obok Stanów Zjednoczonych i państw europejskich, które odwiedza często – najważniejsze kraje rozwijajšce się Ameryki Łacińskiej, Azji i Afryki, takie jak Brazylia, Chile, Argentyna, RPA, Izrael itd. W tym roku Dalaj, przez swoje kontakty, szczególnie intensywnie zabiegał o składanie wizyt w państwach południowoazjatyckich: Tajlandii i Korei Południowej. Podczas niedawnej konferencji grup popierajšcych Tybet otwarcie proponowano zwiększenie ich skutecznoœci w Ameryce Łacińskiej i Afryce. Możliwe, że zrobiš wszystko, by utworzyć podobne organizacje w wielu krajach azjatyckich.
Po drugie, zorganizowane, wymierzone w Chiny kampanie separatystyczne nabrały przyspieszenia, otwartoœci i impetu. W ostatnich latach klika Dalaja wykorzystywała rocznice i sponsorowane przez ONZ konferencje międzynarodowe do organizowania kampanii i demonstracji, potęgujšcych wielowymiarowy zgiełk wokół Tybetu. W zeszłym roku, podczas wszystkich zagranicznych wizyt naszych przywódców, klika Dalaja – potajemnie podżegana i wspierana przez państwa zachodnie oraz grupy poparcia dla Tybetu – zakłócała program wiecami i protestami. W ten sposób zyskała międzynarodowš platformę i poœrednictwo na najwyższych szczeblach. W tym roku klika Dalaja szczegółowo zaplanowała wykorzystanie wszystkich międzynarodowych imprez organizowanych pod egidš ONZ do zdobywania rozgłosu i wywierania nacisków. Co więcej, wywołała też bezprecedensowš kampanię przeciwko Chinom podczas 56. sesji oenzetowskiej Komisji Praw Człowieka.
Po trzecie, klika Dalaja stara się zacieœnić więzi z innymi etnicznymi elementami separatystycznymi i siłami antychińskimi. Walczšc o niepodległoœć Tybetu, klika Dalaja coraz œciœlej wišże się z różnymi wewnętrznymi i międzynarodowymi separatystycznymi i antychińskimi siłami, takimi jak ruchy niepodległoœciowe z Tajwanu i Xinjiangu, ruchy demokratyczne, Falung Gong i elementy konserwatywne. W ten sposób stara się tworzyć antychiński front jednoœci. Kiedy Chen Shui-bian został wybrany nowym przywódcš Tajwanu, Dalaj i emigracyjny parlament Tybetu wysłali mu listy gratulacyjne. Co więcej, przewodniczšcy emigracyjnego rzšdu i parlamentu wzięli udział w ceremonii zaprzysiężenia [prezydenta Tajwanu].
W tym roku Dalaj robił wszystko, by złożyć wizytę na Tajwanie. Na pięć dni przed zaprzysiężeniem Chena, tajwańska Demokratyczna Partia Postępu ogłosiła utworzenie Sojuszu Tajwańsko-Tybetańskiego. Co więcej, w imię zagranicznych relacji w dziedzinie praw człowieka, Tajwańczycy dali klice Dalaja 120 tysięcy dolarów amerykańskich. W dodatku Tajwańczycy z Los Angeles ogłosili czerwiec miesišcem Tybetu. Wygłaszali oœwiadczenia, zbierali fundusze, zaprosili Dalaja. W tym samym czasie zacieœniały się stosunki między ruchami niepodległoœciowymi z Mongolii i Xinjiangu, ruchem demokratycznym, antychińskimi grupami poparcia dla Tybetu z różnych państw i klikš Dalaja.
Podczas trzeciej konferencji grup popierajšcych Tybet, którš zwołano w maju, utworzono Międzynarodowš Sieć tych organizacji. W trakcie obrad omawiano strategię kliki Dalaja i grup poparcia.
Klika Dalaja, wreszcie, wzmogła jawnš separatystycznš kampanię tybetańskiego ruchu niepodległoœciowego. Dalaj powiedział, że sukces ruchu niepodległoœciowego zależy od Tybetańczyków w Tybecie. Mówił, że byłoby najlepiej, gdyby wszyscy Tybetańczycy wzięli odpowiedzialnoœć za rozwój [ich kraju]. W ostatnich latach klika Dalaja otwarcie angażowała się w kampanie separatystyczne, majšce osłabić gospodarczš potęgę Chin i zakłócać nasze stosunki ekonomiczne z innymi państwami. W zeszłym roku grupy Dalaja, wspierane przez antychińskie siły zachodnie, prowadziły kampanie wymierzone przeciwko kredytowi Banku Œwiatowego na nasz program przenoszenia ludnoœci do okręgu Tulan w prowincji Qinghai, wejœciu [koncernu] PetroChina na amerykańskš giełdę, przystšpieniu Chin do Œwiatowej Organizacji Handlu, przyznaniu nam stałej klauzuli w handlu z USA, czy też wzywajšce do bojkotowania naszych produktów. Pod pretekstem ochrony œrodowiska albo kwestii rozwoju, składały też one rozmaite petycje, jawnie wymierzone w nasze interesy ekonomiczne.
Plan działania trzeciej konferencji grup poparcia dla Tybetu koncentrował się na strategii. Otwarcie proponowano międzynarodowe kampanie, majšce zakłócić czy wręcz przekreœlić projekty chińskiego rzšdu i zagraniczne inwestycje, które nie przynoszš pożytku mieszkańcom Tybetańskiego Regionu Autonomicznego. W ostatnich latach klika Dalaja, z pomocš zachodnich organizacji pozarzšdowych, coraz głębiej infiltrowała zachodnie kręgi kulturalne i edukacyjne, tworzšc w ten sposób szerokš bazę dla tybetańskiej niepodległoœci. Rekrutujšc młodzież, klika Dalaja nadała kwestii niepodległoœci Tybetu charakter spontanicznego, oddolnego, ruchu kulturowego. Jednoczeœnie klika Dalaja powołała tak zwanš drużynę piłkarskš, która ma infiltrować międzynarodowe kręgi sportowe.
Poczynania kliki Dalaja nigdy jeszcze nie były tak oszukańcze. Teraz stosuje ona taktykę wywierania nacisków przez propagandę apolitycznš. Idšc za radš Stanów Zjednoczonych i innych państw zachodnich, klika Dalaja zmieniła ostatnio strategię. Podczas publicznych wystšpień Dalaj stroi się w piórka skromnego nauczyciela duchowego i udaje, że zabiega o dialog i autonomię. Wygaduje o niestosowaniu przemocy i robi wszystko, by w jego wystšpieniach nie było elementów politycznych. Mówi o religii, etyce, kulturze, demokracji, wolnoœci i prawach człowieka. Dało mu to bezprecedensowe poparcie i solidarnoœć na arenie międzynarodowej.
Raz: zgodnie z międzynarodowš modš na rozwišzanie konfliktów przy pomocy dialogu i dyskusji, klika Dalaja wszędzie hałaœliwie domaga się rozmów i mobilizuje opinię publicznš do wywierania presji na nasz kraj.
Dwa: ponieważ państwa zachodnie uznajš Tybet za integralnš częœć Chin, Dalaj twierdzi, że zrezygnował z niepodległoœci na rzecz autonomii. W ten sposób mobilizuje opinię publicznš do poparcia wspólnej interwencji i naciskania na rozpoczęcie rozmów.
Trzy: Wymachujšc sztandarem demokracji i praw człowieka, Dalaj głosi, że nie chce odtworzenia starego systemu społecznego i pragnie dla Tybetu demokracji. Posiłkujšc się demokracjš i prawami człowieka, Dalaj stara się przypodobać Zachodowi i robi wszystko, co może, by zwesternizować i podzielić nasz kraj.
Cztery: Dalaj wygaduje wiele rzeczy w imię religii i kultury. Oskarża nasz kraj o niszczenie religii i kultury Tybetu; twierdzi, że zabiega o autonomię, by chronić tybetańskš kulturę i wolnoœć religii. W ten sposób stara się pozyskać solidarnoœć i poparcie społecznoœci międzynarodowej.
Pięć: Dalaj mówi publicznie o swojej własnej reinkarnacji. Pokrzykuje, że jego nowe wcielenie odrodzi się poza granicami Chin w wolnym, demokratycznym kraju. Stworzył teorię, że nowe wcielenie może przyjœć na œwiat jeszcze za życia lamy. Idzie mu tu, oczywiœcie, o unieœmiertelnienie zadawnionej, skomplikowanej sprawy Tybetu. Jednoczeœnie klika Dalaja potajemnie infiltruje nasz kraj na wiele sposobów – wykorzystujšc, na przykład, sprawy religijne. Opracowała choćby strategię w kwestii Szugdena i nakłoniła Karmapę, duchowego przywódcę buddyzmu tybetańskiego, do zwrócenia się przeciwko własnemu krajowi i ucieczki do innego państwa, narażajšc w ten sposób na szwank bezpieczeństwo Tybetu.
Zachód ma monopol na œwiatowe media. Długotrwała, kłamliwa propaganda kliki Dalaja jest górš – zjednała sobie œwiatowš opinię publicznš. Co więcej, klika Dalaja wykorzystuje nowoczesne media, takie jak Internet, filmy, telewizję itd., przypuszczajšc niewyobrażalny atak propagandowy. Dzięki temu rozpowszechniane przez niš kłamstwa zyskały status wiarygodnych faktów. Potężna zachodnia machina propagandowa zaszczepiła zagranicznej opinii publicznej wiele szkodliwych wyobrażeń na temat naszego kraju. Mamy więc do czynienia z mnóstwem stronniczych poglšdów. Co więcej, Zachód i Wschód majš odmienne wizje praw człowieka. Nasz system wartoœci różni się od zachodniego. Różnimy się też rozwojem historycznym, religiš i stanem gospodarki. Sprawia to, że inaczej myœlimy. Mamy więc bardzo wiele powodów, by nie lekceważyć walki z klikš Dalaja i roboty propagandowej w sprawie Tybetu. Musimy podchodzić do nich z najwyższš powagš. Najbliższy okres będzie miał kluczowe znaczenie dla naszej walki z klikš Dalaja. Trudno będzie szybko odwrócić koleje losu, który dał naszym wrogom ogromnš przewagę na arenie międzynarodowej. Nasza walka o międzynarodowš opinię publicznš będzie zażarta i skomplikowana, jak nigdy przedtem. Nasza zagraniczna robota propagandowa w sprawie Tybetu będzie bardzo trudna. Musimy więc ciężko pracować i szukać nowych rozwišzań.
Trzeba zatem wiedzieć, jakie korzyœci przyniesie nam skuteczna propaganda w sprawie Tybetu i jakie okolicznoœci jej sprzyjajš.
Przede wszystkim, w zwišzku z wagš, jakš przywišzuje do tego zadania komunistyczny rzšd centralny, w ostatnich latach prezydent Jiang Zemin osobiœcie udzielał nam szczegółowych wskazówek na temat walki z Dalajem i roboty propagandowej. Rzšd centralny przyjšł zasadniczš strategię politycznš. Na nas zaœ spoczywa odpowiedzialnoœć za publikowanie informacji o naszych dokonaniach w Tybecie i skutecznš walkę o międzynarodowš opinię publicznš.
Po drugie, Tybet jest częœciš Chin. Fakt ten uznajš rzšdy wszystkich państw. Zasadniczo, nasza walka jest zatem słusznym bojem z separatystami, a knowania Dalaja niesłusznš kampaniš separatystycznš, której nikt nie popiera.
Po trzecie, rzšd centralny skutecznie kontroluje Tybet. Realizujemy dobroczynnš politykę partii wobec narodowoœci i religii, która dała dostatek ludowi Tybetu. Nie da się nie zauważyć postępu i rozwoju, jaki dokonał się w Tybecie. Po naszej stronie jest prawda itd. Nie musimy się więc obawiać żadnej ideologii ani argumentacji. To najbardziej sprzyjajšcy czynnik po naszej stronie.
Po czwarte, nasze bezpieczeństwo polityczne, rozwój gospodarczy, postęp społeczny, narodowa jednoœć i rosnšcy prestiż na arenie międzynarodowej sprzyjajš i dobrze wróżš naszej pracy.
Po pište, Dalaj stoi nad grobem i coraz bardziej dajš o sobie znać konflikty w łonie tybetańskiej emigracji. Czas pracuje więc dla nas.
Po szóste, mamy ogromne doœwiadczenia w dziedzinie propagandy zagranicznej w sprawie Tybetu. Pierwszy raz udało się nam stworzyć zespół wykwalifikowanych tybetologów. Co więcej, pod przewodem rzšdu centralnego wszystkie nasze struktury mogš działać niczym jeden organizm. Te nowe możliwoœci pozwalajš na ulepszenie i usprawnienie naszej propagandy.

PrzejdŸmy do drugiej kluczowej kwestii: katedry tybetologii i specjaliœci muszš wykorzystać swój potencjał, który jest niezbędny do uprawiania propagandy w nowej epoce.
Od 1991 roku Departament Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego organizuje doroczne spotkania, poœwięcone przeglšdowi, planowaniu i organizowaniu naszej roboty propagandowej w sprawie Tybetu. Od dziesięciu lat systematycznie podnosimy jakoœć naszej propagandy przeciwko klice Dalaja i wrogim siłom zachodnim. Z czasem nasza propaganda stała się bardziej skuteczna, lepiej też widzimy jej cele i zadania. Powołaliœmy specjalnš grupę, która prowadzi propagandę zagranicznš, skutecznie bronišc naszych interesów i poprawiajšc nasz wizerunek. W ostatniej dekadzie robiliœmy wszystko, by propagować rozwój i postęp, jakiego dokonaliœmy w Tybecie. Ujawnialiœmy ich – głównie Dalaja – zbrodnie, odpieraliœmy argumenty i kształtowaliœmy opinię publicznš. Opublikowaliœmy dwie białe księgi – „Tybet: prawo własnoœci i prawa człowieka” oraz „Nowe postępy w dziedzinie praw człowieka w Tybecie”. Co więcej, zgodnie z wytycznymi Departamentu Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego, opublikowaliœmy ponad pięćset artykułów prasowych i wyprodukowaliœmy niemal sto filmów i programów telewizyjnych, ujawniajšcych zbrodnie kliki Dalaja. Rozpowszechniano je w ponad stu regionach. Ponadto wydaliœmy i rozpowszechniliœmy ponad dwa miliony egzemplarzy ponad szeœćdziesięciu różnych publikacji – artykułów, przekładów, broszur, ulotek, plakatów itd. – dotyczšcych Tybetu. Powołaliœmy dwadzieœcia trzy zespoły artystyczne, które występowały na rozmaitych festiwalach i imprezach w ponad osiemdziesięciu miastach ponad czterdziestu państw. Ponad czterysta występów obejrzało ponad osiemset tysięcy osób. Udało się nam zorganizować rozmaite wystawy w ponad pięćdziesięciu państwach – w tym Francji, Włoszech, Indiach i Australii. Zaprosiliœmy do Tybetu ponad czterysta delegacji – w ich składzie ponad dwa tysišce dziennikarzy, przedstawiciele rzšdów, wyższych i niższych izb parlamentów oraz rozmaici dygnitarze. Programy te okazały się niezwykle skuteczne, pozwalajšc na przedstawienie międzynarodowej opinii publicznej prawdziwej sytuacji w Tybecie, korygowanie błędnych poglšdów zagranicznych dygnitarzy, odpieranie pogłosek rozpowszechnianych przez klikę Dalaja i wrogie siły zachodnie oraz podkopywanie wpływów międzynarodowych wrogich elementów. W ten sposób położyliœmy względnie dobre podwaliny gmachu sprzyjajšcej międzynarodowej opinii publicznej.
Niemniej osišgnięcia naszej propagandy nie zaspokoiły oczekiwań komunistycznego rzšdu centralnego ani wymogów, jakie stawia przed nami walka o Tybet. Nadal brakuje nam wielu œrodków uprawiania propagandy zagranicznej; nasze osišgnięcia nie sš satysfakcjonujšce. Nie udało się nam przekuć prawdy i dostępnych materiałów na zyski na arenie propagandy międzynarodowej. Nasz głos jest tam nadal słabo słyszalny.
Dlatego też na dziewištym spotkaniu w sprawie tybetańskiej propagandy zagranicznej przedstawiono nam nowš wizję. Mieliœmy zastanowić się nad zmianami, jakie przynoszš nowe czasy, by na tym fundamencie zbudować skoordynowanš, idealistycznš, precyzyjnš i skutecznš propagandę, która raz na zawsze obnaży zbrodnie Dalaja. Zasugerowano również utworzenie stron WWW, poœwięconych temu zagadnieniu. Poczyniliœmy już stosowne kroki. Bardzo ważnym rezultatem naszych wysiłków było powołanie, zgodnie z duchem epoki, grupy instytutów tybetologii i specjalistów. Musimy wykorzystać prawdę, zasoby i rzeszę dostępnych tybetologów, by osišgnšć wielkie owoce, nieporównywalne z dotychczasowymi.
Jak wszyscy wiecie, po zakończeniu zimnej wojny zaczęły mnożyć się organizacje pozarzšdowe, które stały się ważnš, wpływowš siłš w sferze stosunków zagranicznych i rozwoju. Œwiat nazywa się globalnš wioskš. Statystyki mówiš o trzydziestu tysišcach organizacji pozarzšdowych, które działajš na całym œwiecie. ONZ uznaje tysišc pięćset z nich. Bardzo wiele zachodnich organizacji tego rodzaju ma powišzania z Tybetem; większoœć służy politycznym interesom zachodnich sił antychińskich i kliki Dalaja. W kwestii Tybetu dominujš siły Dalaja i ich głos. Większoœć członków tych organizacji to intelektualiœci i fachowcy. Publikowane przez nich – jako niezależnych ekspertów i uczonych – ksišżki i komentarze majš ogromny wpływ na zachodniš opinię publicznš i struktury międzynarodowe.
Na wspomnianym już dziewištym spotkaniu postanowiliœmy więc, że musimy skuteczniej wykorzystywać tych mniej więcej pięćdziesišt oœrodków tybetologii i ponad tysišc specjalistów w naszej pracy propagandowej. Powinni oni, pod stosownymi szyldami organizacji pozarzšdowych, stworzyć narodowš siłę tybetologicznš i uczestniczyć w zwišzanych z Tybetem imprezach zagranicznych organizacji pozarzšdowych. Nasi specjaliœci od Tybetu powinni składać dobrze zaplanowane wizyty w różnych krajach. Na tej samej zasadzie, trzeba też zapraszać do nas zagranicznych tybetologów. Powinniœmy promować wymianę kulturalnš, dyskusję, współpracę i przyjaŸń z cudzoziemcami. Musimy zwiększyć nasz wpływ na międzynarodowš tybetologię. Musimy budować zdolnoœć do wpływania na zachodnie społeczeństwa i tamtejszš opinię publicznš, posługujšc się „wymianami kulturalnymi”. Kultura ma być naszym orężem w walce o opinię publicznš.
Musimy opracować projekty badawcze – wykorzystujšc naszych tybetologów, zwłaszcza narodowoœci tybetańskiej, oraz zabytki, pisma i wszelkie Ÿródła, które nie sš dostępne dla innych. Specjaliœci i uczeni powinni pracować ze sobš i popierać poważne badania, które mogš przynieœć przekonujšce argumenty naukowe. Argumenty takie należy bezzwłocznie udostępniać naszej propagandzie. Doceńmy unikalnš wartoœć dzieł słynnych twórców dla podnoszenia skutecznoœci naszej propagandy.
Trzeba dalekowzrocznie i mšdrze planować publikowanie ksišżek w językach obcych. Ksišżek, które będš dotyczyć kwestii głębszych, budzšcych powszechne zainteresowanie, ale błędnie rozumianych za granicš. Musimy uczestniczyć w zachodnim życiu intelektualnym i promować nasze poglšdy na Zachodzie za poœrednictwem ich własnych intelektualistów.

Kolejna kwestia: tybetologia musi przynosić najobfitszy plon na płaszczyŸnie propagandy zagranicznej.
Zachód toczy z nami długotrwałš, zaciekłš wojnę o sprawę Tybetu. To doskonale zaplanowana wojna psychologiczna, wojna o opinię publicznš. W tej wojnie, w której stawkš sš nasze narodowe interesy i œwiatowy prestiż, wszyscy towarzysze z frontu ideologicznego i naukowego, a zwłaszcza obecni tu specjaliœci i intelektualiœci, majš do odegrania rolę szczególnš. Dlatego też potrzebujemy długofalowej strategii i psychicznych przygotowań. Oraz starannego planowania każdej bitwy.
Zagraniczna propaganda w sprawie Tybetu – to problem niezwykle złożony. Klika Dalaja i wrogie siły zachodnie majš za sobš dekady antychińskich knowań i propagandy. Posiadajš doœwiadczenie, wiedzę i armię ekspertów. Zbudowali wielkš sieć współpracy między państwami, między organizacjami, między parlamentami i rzšdami, między rzšdami i narodami, między strukturami lokalnymi, między mediami i rzšdami, między organizacjami pozarzšdowymi i mediami itd. Dzięki temu mogš prowadzić swojš kampanię na wielu płaszczyznach i wieloma metodami. W walce o opinię publicznš w sprawie Tybetu stajemy oko w oko z przeciwnikiem, będšcym zorganizowanš, międzynarodowš siłš antychińskš. Abyœmy mogli przeciwstawić się tej zjednoczonej sile, musimy mieć efektywnš organizację i siatkę. Wojnę propagandowš trzeba traktować z najwyższš powagš. Wymaga ona bezustannej koncentracji i skoordynowanych ataków na różnych frontach.
W tej totalnej wojnie o opinię publicznš wydziały tybetologii muszš stać się skutecznš armiš. Nasza propaganda zagraniczna w sprawie Tybetu musi obejmować departamenty spraw zagranicznych, informacji, bezpieczeństwa, prawa, narodowoœci, religii, kultury itd. Potrzebujemy specjalistów od spraw wewnętrznych i zagranicznych oraz ludzi, posiadajšcych doœwiadczenie w prowadzeniu podobnych kampanii. Co więcej, trzeba nam uczonych tybetologów i profesorów wydziałów, zajmujšcych się narodowoœciami, religiš, filozofiš, naukami politycznymi, prawem, historiš i archeologiš. Skuteczne zagospodarowanie tybetologów i ekspertów jest sercem naszej walki o opinię publicznš za granicš.
Podsumowujšc, najważniejszym zadaniem i potencjałem badań tybetologicznych w wymiarze propagandy jest prezentowanie idei, wyników, intelektualistów i strategii konfrontacji. Innymi słowy, z perspektywy potrzeb naszej propagandy zagranicznej, badania tybetologiczne muszš wspierać naszš machinę propagandowš, dostarczajšc jej argumentów naukowych, użytecznych materiałów i wybitnych intelektualistów. Tybetologia musi wypracować strategię i techniki konfrontacyjne. Oraz dobre artykuły, pomysły i materiały dla naszych propagandystów.
Na poczštek wydziały tybetologii i eksperci muszš dostarczyć naszej propagandzie mocnych argumentów do prowadzenia walki o opinię publicznš w sprawie Tybetu. Głównym celem naszej propagandy zagranicznej jest przedstawianie prawdziwych informacji o Tybecie, które zamknš usta klice Dalaja i antychińskim siłom zachodnim i pomogš odpierać ich krytykę i oszczercze ataki na naszš politykę w Tybecie – czyli pokrzyżujš ich plany podzielenia macierzy. Rozwój badań naukowych i wiedzy o Tybecie jest koniecznym warunkiem i fundamentem naszej propagandy zagranicznej. Na uczonych spoczywa odpowiedzialnoœć za dostarczanie nam niezbitych argumentów naukowych, które poprš naszš robotę propagandowš. Nasza propaganda zagraniczna w sprawie Tybetu musi być polityczna, górnolotna i artystyczna. Powinna stać na fundamencie głębokich, systematycznych badań. Jeœli nasze argumenty będš opierać się na wštpliwych badaniach, nasza propaganda zacznie przypominać wysychajšce jezioro i nigdy nie nabierze skutecznoœci. Celem propagandy jest przekonanie ludzi, zdobycie ich serc, uzyskanie na nich wpływu. Nasza propaganda zagraniczna musi rozwiać wszelkie wštpliwoœci na temat sprawy Tybetu, zasiane przez klikę Dalaja i wrogie siły zachodnie. Musi zaszczepić społecznoœci międzynarodowej prawdę o tak zwanym „problemie Tybetu” oraz pokazać jej sytuację w Tybecie i przekonać jš o słusznoœci polityki, jakš tu uprawiamy. Prawda jest po naszej stronie. Trzeba nam tylko wyobraŸni, by jš ukazać, obnażyć kłamstwa i zdobyć serce publiki.
To właœnie mamy na myœli, mówišc o potrzebie wyobraŸni i naukowego wymiaru naszej propagandy. Klika Dalaja i wrogie siły zachodnie posługujš się kłamstwem, by nastrajać opinię publicznš przeciwko Chinom. Przeinaczajš fakty. Co więcej, stworzyli kulturę fałszywych argumentów. Jeżeli chcemy, w sprawie Tybetu, oddzielić prawdę od mitu i uprawiać skutecznš propagandę, musimy wypracować argumenty intelektualne w kwestiach takich, jak narodowoœć, religia, prawa człowieka i kultura. Argumenty te muszš być zrozumiałe i przekonujšce dla społecznoœci międzynarodowej. Co więcej, powinny one opierać się na wnikliwych badaniach, dotyczšcych przeszłoœci i teraŸniejszoœci Chin. Musimy nie tylko tłumaczyć historię i dzień dzisiejszy Tybetu, ale też ukazywać dobroczynnoœć naszej polityki, obalajšc w ten sposób bajki Dalaja i wrogich sił zachodnich. Argumenty te muszš œwiadczyć niezbicie, iż Tybet stanowi integralnš częœć Chin, że reformy demokratyczne były absolutnie niezbędne, że obecne rozwišzania administracyjne sš najlepszym i najskuteczniejszym narzędziem ochrony równoœci narodowoœci oraz gwarantem prawa Tybetańczyków do autonomii, i że ateistyczna Komunistyczna Partia Chin zapewnia wolnoœć religii.
Jeœli tego dokonamy, nasza propaganda zagraniczna będzie skuteczna, gdyż, jak mówiłem, prawda jest po naszej stronie. To, czy znajdziemy przemawiajšce do wyobraŸni argumenty czy też nie, zależy tylko od pilnoœci naszych tybetologów. W ostatnich latach towarzysze uczeni ciężko pracowali i walnie przyczyniali się do [cementowania] jednoœci macierzy oraz wszystkich narodowoœci, do zachowania tybetańskiej kultury i tradycji, do sukcesów naszej propagandy zagranicznej, która walczy o opinię publicznš w sprawie Tybetu.
Majšc jednak na względzie powagę sytuacji i zapotrzebowanie naszej propagandy, skutecznoœć badań tybetologicznych nadal pozostawia wiele do życzenia, gdyż nie dostarczajš one materiału do konfrontacji.
Nasze badania i ich potencjał sš nadal rozproszone. Brakuje nam niezbędnej organizacji i planowania. Prowadzi się wiele badań na temat historii Tybetu – i niemal żadnych, które dotyczyłyby teraŸniejszoœci i przyszłoœci. Badań jest wiele, ale mało starań o wykorzystanie ich na przyziemnym froncie międzynarodowej konfrontacji. Publikuje się liczne prace po chińsku i tybetańsku, ale niemal nic w językach obcych, co pozwoliłoby na kształtowanie międzynarodowej opinii publicznej. To nadal pozostaje poza naszym zasięgiem. Brakuje nam znanych w œwiecie tybetańskich intelektualistów. Nie mamy odpowiednich argumentów intelektualnych do prowadzenia walki na arenie międzynarodowej.
Badania tybetologiczne majš zapewne swojš charakterystykę i własne oczekiwania. Nie wszystkie badania tybetologiczne muszš koncentrować się na robocie propagandowej za granicš. Nie powinniœmy też tego oczekiwać. Niemniej jednak częœć tybetologów mogłaby poœwięcić się budowaniu argumentacji intelektualnej, która zaspokoiłaby potrzeby naszej propagandy. Pomogłoby to nie tylko na tym polu, ale nadało impetu nowoczesnym studiom tybetologicznym.
Zastanówmy się, jak nasi uczeni i intelektualiœci majš stawić czoło wyzwaniom wymiany międzynarodowej, skoro nasi badacze nie interesujš się prawdziwš sprawš Tybetu i międzynarodowš debatš na jej temat, skoro nie odpierajš kłamstw rozpowszechnianych przez klikę Dalaja i wrogie siły zachodnie, skoro pozwalajš siłom zachodnim na malowanie – całymi latami – demonicznego obrazu Tybetu? Jeżeli nie potrafimy przedstawić prawdziwego obrazu zmieniajšcego się Tybetu, to cóż daje nam prawo do zabierania głosu na ten temat na arenie międzynarodowej?
Musimy spojrzeć na tę kwestię z najważniejszej, politycznej perspektywy. Musimy usilnie promować badania akademickie, które będš dostosowane do potrzeb nowoczesnego rozwoju Tybetu i naszej walki zewnętrznej. Muszš one, oczywiœcie, wyrastać z fundamentu marksistowskiej wizji narodowoœci, religii, kultury i praw człowieka. Wypracowujšc wspomniane argumenty intelektualne, powinniœmy rozwijać własnš, szerokš perspektywę, własnš wizję i własne materiały na temat Tybetu. Z czasem uzyskamy w ten sposób szeroki wachlarz naukowych argumentów, pozwalajšcych atakować cudze poglšdy i bronić naszego stanowiska na arenie międzynarodowej. Trzeba nam potężnych idei i argumentów, wspierajšcych naszš robotę propagandowš za granicš.
Zachęcam towarzyszy do dyskusji o tym, czy możemy obrać taki cel naszych przyszłych badań tybetologicznych. Departament Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego udzieli wam każdej pomocy.
Nasze wydziały tybetologii i eksperci stali się skutecznš armiš naszej propagandy zagranicznej. W gruncie rzeczy już samo pisanie i publikowanie specjalistycznych ksišżek o Tybecie stanowi wkład w naszš robotę propagandowš, majšcš na celu kształtowanie opinii publicznej za granicš. Musimy ów wkład doceniać, gdyż na Zachodzie wysoko ceniš pracę tego rodzaju.
Jak wiemy, ledwie kilka ksišżek wywarło decydujšcy wpływ na zachodniš percepcję sprawy Tybetu. W ostatnich latach zachodnie media goniš za sensacyjnymi doniesieniami z Tybetu. Jednoczeœnie na Zachodzie publikuje się coraz więcej ksišżek o Tybecie. Znana, międzynarodowa strona WWW oferuje obecnie ponad dziewięćset takich tytułów. W tym 163 zwišzane z Dalajem. W zeszłym roku Cering Gjaco [sic: Szakja Cering], Tybetańczyk z Anglii, opublikował pracę „Smok w Krainie Œniegów”, która szybko stała się głoœna i wzbudziła wielkie zainteresowanie. John Knaus wydał „Sieroty zimnej wojny: Ameryka i walka Tybetu o przetrwanie”, co również wywołało chwilowe zamieszanie. Ksišżki, dotyczšce Dalaja, takie jak „Sztuka szczęœcia”, „Etyka na nowe tysišclecie” i „Filozofia polityczna XIV Dalajlamy” były w Stanach Zjednoczonych bestsellerami w 1999 roku. Nie możemy lekceważyć negatywnego wpływu takich publikacji na nasz kraj.
W XX wieku tybetologia znalazła się w centrum zainteresowania. Roœnie zasięg jej zainteresowań, specjaliœci i wydziały uniwersyteckie wyrastajš jak grzyby po deszczu, Obecnie działa w USA i Europie ponad dziesięć oœrodków studiów tybetańskich. Najbardziej znane uniwersytety powołujš wydziały tego typu i prowadzš specjalistyczne programy. Oczywiœcie, nie wszystkie służš zachodnim interesom politycznym; niektóre zajmujš się poważnymi badaniami naukowymi. Ogólnie rzecz bioršc, większoœć zachodnich wydziałów tybetologii i zwišzanych z Tybetem organizacji ma jednak powišzania z zachodnimi rzšdami i klikš Dalaja. Nawet jeœli nie sš z nimi bezpoœrednio powišzane, pozostajš pod przemożnym wpływem zachodniej perspektywy i kliki Dalaja. Ich badania sš politycznie stronnicze i skażone wieloma błędnymi poglšdami. Niektóre służš zachodnim siłom antychińskim i klice Dalaja.
Pod płaszczykiem prowadzenia badań naukowych, bezwstydnie wykoœlawiajš historię i politykę Rzšdu Centralnego w Tybecie. Najsłynniejszym z nich jest opłacany przez Dalaja Holender Michael van Walt. Jego opublikowany w 1987 roku „Status Tybetu” przedstawia argumenty prawne, przemawiajšce za niepodległoœciš Tybetu. To bardzo słynna praca wœród zachodnich badaczy. Nie zwracajšc uwagi na nasze protesty, klika Dalaja nieodmiennie stara się wprowadzić jej autora, jako doradcę, do delegacji, majšcych prowadzić rozmowy z Rzšdem Centralnym.
Jeœli więc będziemy wydawać ksišżki i artykuły, mogšce sprostać konfrontacyjnym wyzwaniom, jakie rzuca nam klika Dalaja i wrogie siły zachodnie, stanš się one orężem naszej propagandy zagranicznej. Wnikliwa, dobrze napisana ksišżka jest skuteczna jak rakieta balistyczna. Takie prace muszš jednak przedstawiać fakty, które przekonajš zagranicznych doradców, jasne i spójne argumenty, czerpać z wiarygodnych Ÿródeł, posiadać przypisy i bibliografie. Krótko mówišc, muszš trzymać akademicki standard, łšczšc naukę z politykš.
W ostatnich latach naszym tybetologom udało się opublikować wiele znaczšcych prac. Niektóre, po odpowiednim dostosowaniu, nadawałyby się do przełożenia na obce języki i opublikowania za granicš. Stajš się broniš dla naszej propagandy. Od tej pory będziemy się tym zajmować w sposób zorganizowany. W ostatnich latach zebraliœmy i skatalogowaliœmy chińskie ksišżki o Tybecie. Przedstawiliœmy œwiatu wszystkie prace tybetologiczne, jakie powstały w Tybetańskim Regionie Autonomicznym i innych okręgach tybetańskich od czasu utworzenia naszego kraju. Spotkało się to z uznaniem cudzoziemców i przyniosło wystarczajšco dużo pożytku.
Trzeba nam również dobrze obmyœlanych, zorientowanych na popyt programów badawczych i specjalistów, którzy spłodzš bardzo konfrontacyjne prace o wysokim poziomie akademickim. Należy je przekładać i publikować za granicš, by zaspokoić tamtejsze rynki. Wydawnictwa takie stanš się punktem odniesienia dla naszej propagandy.
Wydziały tybetologii powinny promować programy wymiany i wnieœć swój wkład, wyjaœniajšc wszelkie nieporozumienia i przekonujšc do naszych poglšdów. Zachodnia publika z definicji nie ufa propagandzie rzšdowej. Nieco bardziej przekonujš jš lokalni eksperci, intelektualiœci i uczeni. Dlatego też œrodowiska tybetologiczne mogš odegrać ogromnš rolę w naszej pracy propagandowej za granicš.
Wydziały tybetologiczne – jako instytucje niezależne, niemniej celowo i planowo – powinny nawišzywać współpracę z odpowiednimi oœrodkami za granicš i organizować programy wymiany. Na wszystkich frontach zawišzywać przyjaŸnie i wyjaœniać nieporozumienia. Trzeba uczyć się, jak cudzoziemcy kształtujš opinię publicznš, i propagować politykę naszego rzšdu oraz rozwój, jakiego dokonano w Tybecie. Trzeba wyjaœniać nieporozumienia i podnosić stopień œwiadomoœci o naszym kraju. Należy ciężko pracować i skutecznie zmieniać opinie cudzoziemców na temat Tybetu.
Od tej pory Departament Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego będzie rokrocznie organizować starannie zaplanowane, celowe wizyty naszych tybetologów za granicš w ramach programu wymiany. Będziemy też zapraszać zagranicznych uczonych, którzy sš przyjaŸni wobec naszego kraju. Nasze wydziały tybetologii powinny utworzyć front jednoœci tybetologicznej oraz organizować stosowne konferencje we właœciwym czasie. Podczas takich spotkań należy nawišzywać znajomoœci ze specjalistami i intelektualistami, przedstawicielami rzšdów, ONZ, innych organizacji międzynarodowych oraz innymi wartoœciowymi cudzoziemcami. W ten sposób stopniowo stworzymy sprzyjajšcy klimat na arenie międzynarodowej.
Dzięki temu będziemy otrzymywać wartoœciowe informacje. A kiedy przyjdzie czas, będziemy mogli podnieœć głos. Z naszych doœwiadczeń wynika, że zagraniczne wypowiedzi naszych ekspertów i intelektualistów przynoszš pożšdane rezultaty. Jeœli uda się nam przekonać grupę zagranicznych ekspertów i intelektualistów do mówienia naszym głosem, osišgniemy lepsze wyniki. Pamiętajmy, że wiele [negatywnych] zagranicznych opinii na nasz temat ukształtowali właœnie antychińscy specjaliœci od Tybetu.
Najlepszy sposób na tych ludzi – to dać mówić naszym tybetologom, intelektualistom i profesorom. Cudzoziemcy wolš słuchać specjalistów i uczonych, gdyż wywodzš się oni z kręgów pozarzšdowych i akademickich.
Realizacja tego zadania wymaga czasu. Siódmy wydział Departamentu Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego przygotuje odpowiedni plan i będzie go stopniowo wdrażać. W międzyczasie instytuty tybetologiczne powinny tworzyć struktury wymiany kulturalnej. Musimy zadbać o kilka grup ciężko pracujšcych ludzi, którzy, rozumiejšc politykę i strategie rzšdu, będš znali się na tybetologii i robocie propagandowej oraz władali obcymi językami. Nasza propaganda ich potrzebuje.
Wydziały tybetologii i specjaliœci, wreszcie, powinni móc udzielać nam dobrych rad, które pomogš naszej propagandzie zjednać zagranicznš opinię publicznš w sprawie Tybetu. Walka o niš będzie długa i skomplikowana. Nie wolno tracić jej z oczu nawet na chwilę. Jeœli chcemy zatriumfować na każdym polu, musimy znać i siebie, i innych. Trzeba nam długofalowej strategii i perfekcji w sztuce walki i konfrontacji. Mamy wielu tybetologów. Niektórzy z nich znajš się nieŸle na sprawach międzynarodowych, inni specjalizujš w zagadnieniach wewnętrznych czy walce propagandowej. Jeżeli będš się rozwijać i regularnie udostępniać swojš wiedzę odpowiednim departamentom, wygramy wojnę o zagranicznš opinię publicznš. Departament Propagandy Zagranicznej Rzšdu Centralnego musi œciœle realizować wytyczne dziewištej dorocznej konferencji w sprawie propagandy zewnętrznej, poœwięconej Tybetowi, oraz na bieżšco informować przywódców Rzšdu Centralnego – oraz odpowiednie departamenty – o rezultatach badań i trendach międzynarodowej opinii publicznej, postępach w pracach tybetologicznych, ważnych wydarzeniach i sugestiach dotyczšcych strategii propagandowej. W ten sposób przekujemy zalecenia w skuteczne działania.
Krótko mówišc, musimy zrobić wszystko, by przeobrazić wydziały tybetologii i specjalistów od tych zagadnień w zwycięskš armię naszej machiny propagandowej. Mówcie szczerze podczas rozpoczynajšcej się konferencji. Mam nadzieję, że zdołamy wspólnie poprawić naszš propagandę zagranicznš. Chciałbym, żeby moje sugestie i zalecenia stały się punktem wyjœcia do waszych dyskusji. Jeżeli czegoœ wam tu zabrakło, proszę, krytykujcie otwarcie.
Dziękuję.