Teksty. Z perspektywy Tybetańczyków

wersja do druku

Share

Pieśni

VI Dalajlama Cangjang Gjaco

VI Dalajlama (1683-1706) zasiadł na tronie w niezwykłych okolicznościach. Desi, regent zataił śmierć jego poprzednika – „Wielkiego Piątego” Lobsanga Gjaco (1617-1682), który przy wsparciu Guszri-chana zjednoczył Tybet i objął w nim władzę polityczną i religijną – by bez przeszkód dokończyć budowę pałacu Potala. Korzystając z rad wyroczni, Desi samodzielnie odszukał inkarnację i w 1697 roku wyjawił prawdę rządowi. Najwięksi lamowie potwierdzili autentyczność tulku, a Panczenlama nadał mu imię Cangjang Gjaco – „Ocean Melodyjnych Pieśni”.

Choć młody Dalajlama dokonywał błyskawicznych postępów w studiach i praktyce duchowej, nie chciał przyjąć ślubowań mnicha. Nocami, ku rozpaczy nauczycieli i regenta, wymykał się z pałacu do zajazdów i domów publicznych w wiosce Szol. Słynął z miłości do kobiet, alkoholu i wierszy, które uznaje się za najpiękniejsze liryki Tybetu.

Niepokoje wewnętrzne, spiski chanów i mandżurskiego cesarza przypieczętowały jego los. Uprowadzony z Lhasy przez mongolskie wojska zginął – czy, jak wolą Tybetańczycy, „zniknął” – w 1706 roku drodze do Pekinu. W ostatnim, dedykowanym kochance wierszu, napisał, że „rychło wróci z Lithangu”, gdzie dwa lata później przyszedł na świat jego następca, VII Dalajlama Kelsang Gjaco.

Na drogi skraju ukradkiem serce mi płonie od chuci
Słodka o ciele tak wonnym
Jak gdybym turkus bezcenny
Dotknął i zaraz wyrzucił

***

Z dziewką z bazaru szeptałem
Trzy słowa przysięgi miłości
Wąż cętkowany swe sploty
Rozplata sam bez pomocy

***

A pierwszą kochankę, jak sądzę
Wydała wilcza suka
Me serce i ciało – to dla niej mało
I drogi na wzgórza wciąż szuka

***

Wszyscy o mnie plotkują
Wstyd zatruł wieczory i ranki
Już tylko trzy kroki i jestem
W gospodzie w ramionach kochanki

***

Pies stary, łańcuchowy
Serce ma większe niż śnicie
Nie mów im, piesku, wyszedł
O zmierzchu, a wrócił dopiero o świcie

***

Kochanko co w łóżku czekasz
By słodycz oddać mi ciała
Czyżbyś poza ubraniem
Pozbawić mnie czegoś chciała?

***

Gdyby dziewki żyły wiecznie
A wino płynęło jak rzeka
Gospoda byłaby niebem
A ja bym wciąż nie narzekał

***

Wstaje, odrzuca włosy
Skinieniem jeszcze kusi
„Smutnym”
„Nie martw się miły, każde rozstanie
Spotkaniem skończyć się musi”

***

Skrzydła, żurawiu biały
Pożyczyć zachciej mi, proszę
Lecieć daleko nie muszę
Z Lithangu rychło powrócę

Home Aktualności Raporty Teksty Archiwum Linki Pomoc Galeria
 
NOWA STRONA (od 2014 r.)